รำพึงรัก รำพึงร้าว เป็นเรื่องเล่าชีวิตของหญิงสาวสวยที่ชีวิตของเธอโชคดี ได้มาเป็นคนงานที่เกาะหนึ่งที

ตอนที่ 1 เช้าวันแรก ”รำพึง” สาววัยใกล้ 30 หน้าตาดี ยิ้มสวย มนุษยสัมพันธดี ได้วีซ่ามาทำงานที่เกาะแห่ง หนึ่ง ของประเทศเดนมาร์ก โดยมีญาติเป็นผู้จัดการหามาเพื่อทำงานในโรงงานที่เปิดใหม่ พร้อมญาติๆเป็นกลุ่ม เกือบ 30 คนทั้งหนุ่มทั้งสาว บางคนโสด รำพึงเป็นสาวโสด ไม่มีแฟนและแสนจะตื่นเต้นมากที่ได้มาเมืองนอก

เช้าวันแรก วันแรกกับอากาศเย็นๆๆสดชื่น รู้สึกโล่งบริสุทธิ์ และจิตของรำพึงคิดทันที่

“โอ้โห้!เมืองนอกอากาศดีมาก สดชื่น ” รำพึงหลับตาสูดหายใจเข้า

“อยากมีครอบครัวอยู่ที่นี่จัง” ช่วงแรกของการมาถึงยังไม่ได้ทำงานนั่งๆนอนๆๆ งานสำคัญคือต้องเรียนภาษาเขาให้รู้เรื่อง หลังจากนั้น ตกปลามากิน สนุกและมีความสุขมาก

ใครๆๆรู้แหละหากเป็นสาวอยากมีหนุ่มเป็นธรรมดา และหากมีหนุ่มหล่อ รวยด้วยโชคหลายชั้นแหละ

ญาติในกลุ่มสอดส่องให้เหมือนกันว่าจะมีใครไหมที่น่าสนใจและ 2 เดือนมีคนมาบอกรำพึงว่ามีหนุ่มกัปตันเรือนิสัยดี น่าจะรวย ไม่มีเมีย

แค่คำว่าไม่มีเมียและน่าจะรวย แค่นี้รำพึงตื่นเต้นหัวใจระส่ำแล้ว

หน้าตาเป็นไง

หล่อ นิสัยเขาว่าดีนะ แต่อ้วนนิดๆๆนะ

หากเขาเข้าฝั่งแล้วเราค่อยหาทางให้รู้จักกัน

ในอาทิตย์ต่อมามีเพื่อนบ้านฝรั่งจัดปาร์ตีทำความรู้จักกับเพื่อนบ้านโดยที่เชิญกลุ่มคนไทยไปดื่มน้ำชากาแฟ

เขาต้อนรับอย่างดี เป็นกันเอง เขามาคุยด้วย ถามโน่น นี่ นั่น ใครยังไม่มีแฟนบ้าง บลาๆๆ

ทำให้รำพึงจิตใจสดชื่นขึ้นอย่างมีความหวัง

“สามีฝรั่งๆๆๆๆๆ”

ตอนที่ 2 หนุ่มคนนั้น

ในเดือน นั้นเจ้าของบ้านคนเดิม มาเชิญคนไทย ไปปาร์ตีวันเกิดลูก 10 ปี ครั้ง ในงานวันเกิด มีคนคนมาเยอะมาเป็นญาติๆ คนในครอบครัวของเจ้าภาพ และมีคนไทย 10 คน รำพึงฟังไม่รู้เรื่องว่าเขา คุยอะไรกัน รู้แต่ว่ามีเสียงหัวเราะกันอย่างมีความสุข

“ฮ่าๆๆๆ”

และถึงเวลาทานอาหาร ตรงข้ามประตู และญาติของรำพึงสะกิด

“ รำพึง คนที่นั่งใส่หมวกแก๊บ คนนั้นแหละ ที่จะติดต่อให้น่ะ เป็นไง เข้าท่าไหม”

ในคืนวันงานเลี้ยง เขาแอบมองรำพึง รำพึงแอบมองเขา มองๆดูเขาจะเป็นคนขี้อายหน่อยๆ

แวปแรกที่เห็น “หนุ่มคนนี้ หน้าตาดี อ้วนนิดหน่อย”

“ ตามองตาสายตาก็จ้องมองกัน“

เสียงหัวเราะดังขึ้นเป็นระยะ แต่ตอนนี้เสียงหัวเราะ

พร้อมกับมีผู้หญิงอายุเยอะๆคนหนึ่ง มายืน ที่หน้าประตู มองมาที่รำพึง และยิ้ม รำพึงยิ้มให้ และเขาคุยอะไรกันไม่รู้ เสียงหัวเราะดังมากๆดังลั่น

“ฮ่าๆๆๆ”

จนรำพึงตกใจ รำพึงถามญาติ เขามีอะไรกันเหรอ ญาติบอกว่า

“เขามาดูลูกสะใภ้คนเล็ก”

รำพึงถามกลับ” ใคร”

ญาติบอก “เธอไง เขาชอบเธอนะ เขา แซวๆกันน่ะ”

รำพึงมองพ่อรูปหล่อ เห็นอมยิ้มตลอด พอรู้สาเหตุ ยิ้มหน้าแดงรำพึง ทั้งอาย ทั้งเขิน แต่ลึกๆแล้ว

“ชอบนะตะเอง อิอิ “

เขาชื่อ finnbjørn แต่รำพึงเรียกเขาว่า ฟิน และรำพึงได้คุยกัน ภาษาใบ้ แบ๊ๆ แฮ่ๆ คุยไปหัวเราะไป มีความสุข เขาเป็นคนสนุกสนาน หน้าตาดี หน้าที่การงานดี ไม่มีลูกไม่มีเมีย มีบ้าน มีรถ เป็นของตัวเอง อายุ 31 ปี ที่เด็ดสุดยัง เป็นกับตันเรือ อันนี้แหละ ที่รำพึงชอบมากๆ :D มองถึงวันข้างหน้า ถ้าได้เขามาเป็นแฟน รำพึงกับลูก จะต้องสบายแน่ๆ เป็นเมียกัปตัน มันเท่จะตาย มีหน้ามีตา เงินเดือนเยอะด้วย เอาละวะ เป็นไงเป็นกัน บวกลบ คูณหาร รำพึงมีแต่ได้กับได้

“สาธุ ขอให้ฟิน เป็นคนดีด้วยเถอะ สาธุ”

ในคืนนั้น รำพึงนอนหลับฝันดี มีความสุข ที่รำพึงได้สัมผัสอีกครั้ง

ตอนที่ 3 และแล้ว

เช้าวันต่อมา พี่นิดที่ที่เอารำพึงมาทำงานเรียกด่วน “ ฉันเอาเธอมาทำงาน มาหาเงินช่วยครอบครัวทางบ้าน ไม่ใช่มาหา สามี งานยังไม่ได้ทำ เงินยังไม่ได้สักก้อน จะรีบมีสามีกันไปทำไม” “ จะรีบมีสามีกันไปทำไม ทำงานหาเงินก่อน สักปี แล้วค่อยมี” เอาละซิ!!! มีปัญหาแล้วรำพึง จะทำยังไงดี ” หัวใจของรำพึง ฟิน เอาไปหมดแล้ว”จะทำอย่างไรดี พี่นิดก็พูดถูกมีเหตุผล ที่น่าฟัง และสมควรที่จะทำตาม แต่ “ฟิน “มีแค่คนเดียวในโลกนี้เหมือนกัน แล้วรำพึงจะทำอย่างไรดี 3 คนพี่น้องที่มาทำงานด้วยกันในครั้งนี้ พี่จิต รำพึง และน้องดาว น้องดาวนี่แหละ เป็นคนยุให้รำพึงคบกับ ฟิน และน้องพูดขึ้นมาว่า ” ถ้าฟิน เขามาชวนพี่ไปอยู่กับเขา พี่ไปนะ ลองดู เผื่อเขาเป็นคนดี พี่จะได้สบาย “ น้องดาวพูดยังกะอ่านใจพี่มันออก “อิอิอิ” สายตาวิตกแต่หัวใจของรำพึงชุ่มฉ่ำ เต้นระส่ำรอดูเหมือนกัน และแล้ว 2 วันต่อมา ฟิน มาหารำพึง ในตอนเย็น พูดคุยกันอยู่สักพักหนึ่ง “รำพึงจะลองไปอยู่ด้วยกันที่บ้านไหม” ฟินถาม “ตกลง” รำพึงตอบ รำพึงบอกแบบไม่คิดอะไรเลย จะไปคิดทำไมในเมื่อรำพึงคิดมาทุกวินาทีได้ 2 วันแล้ว ปรึกษาพี่น้องก็ทำแล้ว รำพึงรีบไปเก็บของอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ ฟิน จะเปลี่ยนใจ ส่วนฟินนั่นมีความสุขมากยิ้นไม่หุบเลย แค่เอ่ยปากชวนรำพึงก็ตามแล้ว โดยรำพึงไม่ได้ถาม โดยไม่มีข้อแม้อะไรเลยสักคำ รำพึงไม่ใช่คนไม่รู้อะไร ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์ ลูกก็มีแล้ว สามีเคยมีแล้ว อายุ 27 แล้วรำพึงตัดสินใจได้ว่ารำพึงจะเอาใครมาเป็นพ่อของลูกรำพึง ไม่ใช่รำพึงไม่กลัวนะ แต่ชีวิตมันต้องมีการลงทุน มาห่างบ้านห่างเมือง อะไรจะมาการันตีได้ หากไม่มีชายชาตรีหน้าตาดี อย่างกัปตันฟินมาดูแลมันคุ้ม ใครๆก็อย่าเอาตามรำพึงจะเอาใครเป็นผัวให้ถามแผนของการมีชีวิตร่วมกัน ให้มีข้อแม้ ให้เลือกดีๆอย่างที่ต้องการ ก่อนค่อยลงทุน แต่รำพึงนะเหมือนผีตกป่าช้าแล้ว ต้องเผาๆๆๆ!!!!

ตอนที่ 4 ชีวิตใหม่

รำพึงย้ายมาอยู่ในบ้านของฟินซึ่งอยู่กับพ่อแม่

ลึกๆแล้ว รำพึงกลัวนะ

กลัวว่า ฟิน จะรักรำพึงจริงมั้ย ต้องการรำพึงเป็นเมียจริงหรือเปล่า

และรำพึงจะอยู่กับเขาได้มั้ย

ภาษาไม่ได้ สังคมไม่รู้ กฎหมายไม่รู้ ทั้งชีวิตเก่งอยู่ ภาษาเดียว คือ ภาษาไทย

แต่ รำพึงเลือกที่จะมาอยู่กับฟินแล้ว รำพึงต้องอยู่ให้ได้ ต้องอึด ต้องทน ต้องสู้ และตอนนี้ รำพึงรักเขาไปแล้วด้วย ความรัก เป็นสิ่งสวยงามจริงๆทำให้รำพึงมีกำลังที่จะต่อสู้

แม่ย่าเป็นคนที่ คุยเก่ง น่ารัก ขยัน เอื้ออาทรกับรำพึง ถึงเราจะคุยกันไม่รู้เรื่องแต่รำพึงสัมผัสได้ถึงความรักที่แม่ย่ามอบให้ ซึ่งรำพึงก็รักแม่ย่าคนนี้เหมือนกันทั้งที่เรามาอย่ด้วยกันไม่นาน

วันนี้เราทำอาหารให้ลูกหลานกิน แม่ย่าก็มาพูดคุยแต่ก็ไม่เข้าใจกันเธอถามนั่นถามนี่ แต่รำพึงไม่ตอบเอาแต่ผงกหัว ยิ้ม บื้อไป และแม่ย่าคงเข้าใจว่ารำพึงไม่เข้าใจภาษา เธอได้ถามว่านี้เรียกว่าอะไร รำพึงก็ตอบว่า หม้อ เธอคง หม้อ เธอพูดว่า หม้อๆ และเราก็หัวเราะกัน

นี่แหละภาษาคุย ภาษากาย ไม่ได้ง่ายที่จะเรียนรู้ แต่รำพึงไม่ท้อ

:D 2 เดือนผ่านไป หลังรำพึงกลับจากทำงาน รำพึงเห็นคนในบ้าน เสียงดังเจี้ยวจ้าว และดูท่าเศร้าโศรก เขาบอกว่าเราได้เสียแม่ย่าไปแล้ว

และเมื่อรำพึงไปเยี่ยมแม่ย่า ที่ โรงพยาบาล ดูเหมือนแม่ย่านอนหลับ แค่เอาสำลีอุดรูจมูกเท่านั้นเอง รำพึงเดินไปที่ทางขวามือ ก้มลงไปมองหน้าแม่ย่า แล้วเอาหลังมือ ลูบขึ้นลูบลงเบาๆ แล้วบอกแม่ย่าว่า

” แม่หลับให้สบายนะ หนูอยากมีลูก แม่มาเกิดเป็นลูกหนูนะ หนูรักแม่นะ”

พอตี 1 กว่า รำพึงกับพี่สะใภ้ ไปรับ ฟิน กับ พี่ชาย ที่ท่าเรือกหมู่บ้านหนึ่ง พอฟินเห็นรำพึง เขาร้องไห้ และเราพากันร้องไห้ การจากไปของแม่ย่าทำให้จิตใจทุกคนหดหู่ ห่อเหี่ยว

น้ำตาเขาไหลอยู่ตลอดเวลา รำพึงเข้าไปกอดเขา แล้วเอามือ ลูบที่แก้มเบาๆ บอกว่า

“ ไม่เป็นไรนะ ฉันจะยืนอยู่เคียงข้างเธอเอง ฉันจะเป็นกำลังใจให้นะ”

3 วันเต็มๆ ที่ฟินร้องไห้ ความรัก เป็นสิ่งสวยงาม สดชื่นแจ่มใส แต่ความเสียใจนี่ ทำไมมันช่าง โหดร้าย หดหู่ ห่อเหี่ยว

“กอด กอด กอด”

ตอนที่ 5 สมาชิกใหม่ <3

การเป็นอยู่ฉันสามีภรรยา ของรำพึงกับฟินเป็นไปด้วยดี เขาเอาใจใส่ดี แต่ไม่โรมานซ์ซ่านจริตเท่าไหร่ แต่รำพึงก็ยอมรับได้ เพราะรักเขาแล้ว สามีไม่หวาน รำพึงทำหวานเองได้

ด้านการเงินนั้นรำพึงต้องทำงานเพื่อส่งครอบครัวเอง ดูแลน้องที่มาทำงานที่นี่ด้วยกันรำพึงคิดเสมอ ต้องดูแลครอบครัวก่อน

รำพึงอยู่ที่นี่ ทำให้รำพึงคิดถึงอดีต ท้องลูกคนแรก มีสามีเจ้าชู้ ต้องอยู่อย่างลำบากและหลังคลอดสามีได้พรากลูกไป ไม่ได้พบและตอนนี้รำพึงมีครอบครัวใหม่ ที่อยู่กันสามคน พ่อปู ฟินและรำพึง และอีกไม่กี่วันเราจะมีสมาชิกใหม่

ฟินดีใจมากที่ ในวันที่ 18 ตุลาคม 2002 คืนนี้ ฟิน จะต้องออกเรืออีกสิบวันถึงจะกลับ รำพึงจึงขอร้องเขาไม่ให้ออกทำงานเพื่อจะได้ดูแลหากต้องไปคลอด รำพึงกลัว และไม่รู้จะทำยังไงเพราะที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย

“ ฉันมีอาการ ใกล้คลอด เธอไม่ไปทำงานได้ไหม อยู่เป็นเพื่อนฉัน ฉันกลัว”

“หากฉันเจ็บท้องคลอดเธอจะได้ช่วยเหลือ พาไปหาหมอด้วย”

“ตกลงที่รัก” ฟิน โทรให้เพื่อนไปทำแทน

ทำให้รำพึงสบายใจขึ้น

ตื่นขึ้นมาตีสอง รู้สึกเปียกแฉะที่นอน เยอะมาก

นี่ไม่ใช่ฉี่แต่เป็นน้ำคล่ำ!!!!น้ำคล่ำแตก!!!!

ฮา!ฉันจะคลอดแล้วเหรอ!!!! ตามที่รู้หากถุงน้ำคล่ำแตก ลูกจะคลอดอย่างเร็ว รอนานไม่ได้แล้ว ลูกจะไหลออกง่ายๆเพราะไม่ใช่ท้องแรกด้วย

รำพึงรีบปลุกฟินให้ตื่น

“ฟินฉันมีอาการเหมือนจะคลอด”

โอ๊ย! ทั้งผัว ทั้งคน ทั้งหมอ เขาหลับกันหมดแล้ว

รำพึงบอก”รีบๆหน่อยนะ ลูกจะออกแล้ว”

ฟินพะว้าพะวัง ทำอะไรไม่ถูกจึงโทรหาพี่สะใภ้ โทรหาหมอประจำตัว

หมอบอก” ไปเจอกันที่โรงพยาบาลอีก 30 นาที”

โอ้ย!!!!! รำพึงปวดถี่ๆ เมื่อไปถึงโรงพยาบาล หมอหานั่นหานี่ยังไม่พร้อม แต่รำพึงพร้อมแล้ว เริ่มมีแรงเบ่ง

มันอยากเบ่งเอง ไม่ใช่รำพึงอยากเบ่งนะ

“ขึ้นเตียงคลอด” หมอสั่ง

รำพึงหยุดไม่ได้

“อื้อ!!!!!!!!!”

อยากเบ่งๆๆๆๆ และเบ่งเองด้วยหากเบ่งช่วยอีกที ลูกก็จะออกมาแล้ว ตอนนี้คนที่สาระวนที่สุดคือหมอ

ฟิน ยืนจับมือรำพึงด้านซ้าย พี่สะใภ้คอยถ่ายรูปตอนเด็กออกมา ลมเบ่งมากแล้ว รำพึงหยุดไม่ได้ ต้องเบ่ง!!!!

“ อื้อ!!!!ฟู่!!!!”

“คลอดแล้ว” 03.30 น เป็นเด็กผู้ชาย ร้องเสียงดัง ตัวใหญ่ ผมดำหมอเอามาวางไว้ที่อกลูกหยุดร้องไห้

รำพึงมองดูลูกน้ำตาไหล ฟินจับมือรำพึงแน่นและน้ำตาเขาไหล และเขาขอตัดสายสะดือให้ลูก

“ลูกจ๋า แม่รักหนูมากที่สุดในโลก “

<3 ตอนที่ 6 ชีวิต

บ้านที่เคยเงียบเหงาจากการสูญเสียแม่ย่า เริ่มเปลี่ยนมามีสีสันของความสดชื่นและความสุขอีกครั้ง เมื่อมีลูกชายมาเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้าน ชีวิตของเราเริ่มมีความสุข เริ่มมีเสียงหัวเรา ทุกคนมีรอยยิ้มติดหน้ามากขึ้น

รำพึงคิดถึงแม่ย่า หากแม่ย่ายังอยู่เสียงหัวเราะของย่ากับหลานคงทำให้บ้านเบิกบานมากกว่านี้

รำพึงไปทำงาน ค่าใช้จ่าย ฟินเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด ส่วนรำพึงหาเงินได้ส่งกลับให้พ่อแม่ทุกเดือน เดือนละมากพอควรและเก็บไว้บางส่วนนิดหน่อย บางครั้งน้องสาวจะส่งเงินของเธอกลับบ้านหมด มีเงินไม่พอใช้ก็มา ขอจากรำพึง เดือนละ 800-1000 โครน รำพึงก็ให้เพราะรักน้อง และ เห็นใจน้องที่น้องใจเด็ดหลังคลอดลูกเพียง เดือนเดียว เธอได้ให้ พ่อ แม่ และสามีดูลูก และทิ้งลูกออกมาทำงานในต่างแดน เพราะ เราจน เพราะ เราอยากได้เงิน และเพราะเราอยากมีอนาคต เราต้องอด เราต้องทน หากไม่ดูแลครอบครัวเรา เราจะดูแลใคร เวลามีปัญหามาคนที่ดูแลเราคนแรกคือครอบครัวเรา รำพึงจำได้เสมอเมื่อครั้งแรกที่รำพึงมีปัญหาชีวิตรัก พ่อแม่ พี่น้องเท่านั้นดูแลรำพึงด้วยความรักและความห่วงใย รำพึงห่วงใยญาติกลับบ้างก็ไม่น่าจะผิดอะไร

รำพึงจ่ายให้น้องหมดแล้ว ทั้งค่าเช่าบ้าน ค่าข้าว ค่ากับข้าว ค่าโน่น นี่ นั่น ส่วนเงินของน้อง ส่งไปเก็บอย่างเดียว มันเหมือน กับเพลงๆหนึ่ง

"ถึงเขาหลอก แต่เต็มใจ ให้หลอก ยิ้ม ข้างนอกช้ำใน"

รำพึงรู้ แต่รำพึงอยากทำหน้าที่พี่ ให้ดีที่สุด ถึงใครๆ จะว่า โง่ ตาม และและอีกเพลง ที่มันบาดลึกลงไปถึงหัวใจจริงๆ เวลารำพึงเห็นหน้าน้อง น้ำตามันจะตกใน และเสียงเพลงนี้มันจะดังตลอด

"พี่ คนนี้ นั้นมีแต่ให้ เจ้าไฉน ไม่เคยให้พี่ อยากได้อะไร หาให้ ทันที ให้เจ้ามาก อย่างนี้ ไม่ดีหรือ แม่คุณ"

เมื่อลูกชายได้ 9 เดือน ก็มีเหตุการณ์ ไม่คาดฝัน และไม่คิด ว่ามันจะเกิดกับรำพึง

:( เจ้าของเรือที่ ฟินทำงานอยู่ ขายเรือไป 3 ลำ ฟินตกงาน ส่วนปู่นั้นหลังย่าเสียชีวิต พ่อปู่ก็เลิกทำงาน มีเพียงรำพึงทำงานคนเดียวในบ้าน

วิกฤติในบ้านเกิดกับรำพึงแล้ว”

ตอนที่ 7 ปัญหา ปัญหา และ ปัญหา

หลังจากฟินตกงานระยะหนึ่ง

ฟินดูเหมือนจะเครียด

“มีปัญหาอะไรจ๊ะฟิน” รำพึงเปิดปากพูด เพื่อคนรักและชีวิตรัก ฟินได้พูดคุยวิกฤตในบ้านให้รำพึงฟัง

“เงินเก็บที่ใช้ในบ้านกำลังหมด งานฟินก็ยังหาไม่ได้” ฟินบอกถึงเรื่องเงินเก็บที่เขามีเพื่อใช้จ่ายในครอบครัวกำลังหมดกับค่าใช้จ่ายในบ้านที่เรามีเนื่องจากตกงาน ไม่มีรายได้มีแต่รายจ่าย

รำพึงในช่วงที่ทำงาน เธอเห็นเงินจำนวนมากเมื่อเทียบกับเงินไทยและรายได้ที่เคยมีก็ทำงานเป็นบ้าเป็นหลัง ทำโอที หรือทำงานนอกเวลาแทบทุกวัน

“เงิน เงิน เงิน” และส่งเงินให้พ่อแม่ และมีเงินเก็บไว้จำนวนหนึ่ง

เมื่อได้ยินสามีพูด และเธออยู่ที่นี่สามีดูแลอย่างดี ให้ที่กินที่อยู่และมีลูกด้วยกัน หากรำพึงไม่ช่วยครอบครัวเธอจะช่วยใคร และฟินคือ ครอบ คือคนรัก คือผู้ดูแลและหลักของบ้าน

“นี่คือเงินเก็บของฉัน สามหมื่นโครน”

“ ฉันให้เธอยืมก่อนนะเมื่อมีงานทำให้เอามาคืนฉันเพราะฉันเก็บไว้เพื่อเรา เพื่ออนาคตและเพื่อลูก”

โอ้!!! รำพึง”

ฟินดีใจมาก กอดหอมรำพึงและขอบคุณรำพึง หลายครั้ง ที่รำพึงช่วยวิกฤตกาลภายในบ้านในครั้งนี้

รำพึงมีความสุข ที่เห็น ฟิน ยิ้มได้อีกครั้ง เป็นความภูมิใจที่รำพึงทำให้ครอบครัวได้

ความสุขนั้นไม่ได้อยู่กับเรานาน มาช้า แต่ไปไว

พอวันรุ่งขึ้น เมื่อรำพึงไปทำงาน พี่บอกว่า

“ตอนนี้โรงงาน มีปัญหาได้ยินว่า อีกเดี๋ยวจะต้องย้าย ไปทำอีกฝั่งหนึ่ง”

“ ตายละ!! ฉันเพิ่งเอาเงินเก็บทั้งหมดให้ฟินเมื่อคืนนี้” รำพึงบอกพี่สาว

“ โอ้ย!!!! ตกงานกันทั้งบ้าน” รำพึงร้องขึ้นและวิตก

เครียด!!!! นี่คือภาวะของครอบครัวตอนนี้ อยู่เมืองไทย ยังสามารถหากินเองได้ แต่ที่นี่ ไม่มีเงินจะมีชีวิตอยู่แทบไม่ได้ ทุกอย่างต้อง “ซื้อ”

เมื่อทุกคนตกงาน ภาวะเศรษฐกิจที่บ้านเริ่มมีปัญหา สามีภรรยาอยู่ด้วยกันตลอดทั้งวัน พูดคุยกันบ้างและความเครียดจึงทำให้ความสดชื่นและความหอมหวานของชีวิตนั้นหายไป การพูดจาตรงประเด็นเกินไป ไม่อ้อมค้อม มันก็ต้องมีการกระทบกันบ้าง

จึงทำให้ทะเลาะกัน

ตอนที่ 8 พูดตามยามโมโห

สภาวะย่ำแย่ จิตใจย่ำแยะ การเงินยิ่งแย่ ทำให้ วันนี้ รำพึงและฟินมีปากเสียงกัน จนทะเลาะกันรุนแรง บ้านแตกทีนี้

ฟินพูดๆๆๆและพูดเสียงดังด้วยแรงโมโห

รำพึงก็ได้แต่ฟัง อือ อือ ไป เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง พูดไม่ออก

รำพึงก็โมโหเหมือนกัน!!!!

เอาล่ะซิ ภาษา ยังไม่ค่อยได้ พอได้แค่นิดหน่อยเอง ฟินพูดเสียงดังมาก ขึ้นเสียงใส่ ว่าว่ารำพึงต่างๆนาๆ และรำพึงไม่เคย ได้ยินมาก่อน รำพึงนึกเอาเอง มันต้องเป็น ภาษาด่าแน่ๆ เอาละ ฟิน เธอว่ามา ฉันว่ากลับ ฟินพูดอะไรมา รำพึงเอาคำพูดนั้นแหละ พูดออกไป รำพึงฟังไม่รู้เรื่อง ว่ามันแปลว่าอะไร แต่ฟิน ฟังรู้ ว่าไปว่ามา

“ไม่รู้ภาษา แต่พูดตามยามโมโหจนเป็นเหตุ”

ฟินเริ่มโมโห จับคอเสื้อรำพึงดึง แล้วผลัก ดันรำพึงไปติดข้างฝา

“โอ้ย!!!!!”

รำพึงกลัวสุดๆๆๆ เข่าเริ่มอ่อน แค่นั้นฟินยังไม่หน่ำใจ ฟินดันรำพึงจนล้มลง เอามือขยำและเขย่าไหล่ของรำพึงอย่างแรง

“ออึยอึย!!!”

และส่งสียงดัง

“โอ้ย!!! อย่าๆๆรำพึงเจ็บ”

ปู่อยู่นั่นกำลังอุ้มหลานและบอกฟินว่า

“เรียกตำรวจๆๆๆ”

เอาล่ะซิที่นี้ รำพึงกลัวมาก และเขาสามคนก็ออกไป

รำพึง ใจสั่น ตัวสั่น เข่าอ่อน หมดแรง ตรงนั้น

“นี่มันอะไรกันเนี่ย !!!“ รำพึงตั้งหลักไม่ทัน เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ความโกรธ ความไม่รู้ ความเป็นต่างด้าว ทำไมมันเกิดรวดเร็วอย่างนี้ รำพึงร้องไห้ๆๆๆๆ มันอยู่ตรงนั้น ทำไมมันเป็นแบบนี้ ประวัติศาสตร์ มันซ้ำรอย แล้วหรือนี่

“มีผัวกี่คนๆๆก็เป็นตนขี้โมโหทำร้ายเหรอ”

รำพึงไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราทะเลาะกัน

ฟินและปู่เอาลูกของรำพึงออกไป และยังจะเรียกตำรวจอีก

“กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

มันมืด 8 ด้าน ตอนนี้ แล้วรำพึงจะทำอย่างไรดี คิดๆๆๆๆ จะทำอย่างไรดี นั่งร้อง มันอยู่ตรงนั้นเป็นชั่วโมง ฟินมาที่บ้านคนเดียว ท่าทานใจเย็นขึ้นและดูเหมือนสำนึกผิด สิ่งแรกที่รำพึงนึกคือ รำพึงถามถึงลูก เขาบอกพาไปอยู่ที่บ้าน พี่ชาย

“ฟินขอโทษนะ เพราะเครียด เพราะโมโห และฟินจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว”

แล้วรำพึงสาวพลัดถิ่น จะทำไงได้ล่ะ รำพึงทำเพื่อลูก รำพึงอยากอยู่กับลูก รำพึงต้องอยู่ต่อ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกไม่ปลอดภัยก็ตาม

“แม่จะอยู่เพื่อลูกของแม่”

ตอนที่ 9 ท้องอีกครั้ง

เวลาผ่านไปเมื่อ ลูกได้สองขวบ

รำพึงหางานทำ ได้ทำที่โรงงาน ปลาเกลือ มันเป็นงาน ที่หนักมากๆ ปลาบางตัว มันใหญ่มากๆ ใหญ่เท่ากันเด็กคนหนึ่งแหละ

ฟินยังไม่มีงานประจำ มีงานทำบ้างเป็นบางครั้งที่คนขาด คนไม่พอ

และ รำพึงท้องอีกแล้ว!!!!!

ฟิน มาบอกกับรำพึงว่า นี่รำพึง รำพึงเอาลูกคนนี้ ไว้ไม่ได้นะ รำพึงต้องไปเอาออก

“ แค่นี้ รายจ่ายบานแล้ว”

“ ถ้ามีลูกกคน รำพึงจะลำบาก เธอไม่ต้องกลับแล้ว เมืองไทย ไม่มีเงินซื้อตั๋วให้หรอก”

รำพึงเห็นดีไปกับ ฟิน ด้วย และไปเอาลูกออก ตอนนั้น ไม่ได้คิดอะไรมาก เคยได้ยิน คนเขาพูดมา มีลูก 1 คนจนไป 7 ปี ทำแท้ง 1 ครั้งลำบากไปสิบปี หลังเอาลูกออก รำพึงต้องการหยุดงาน 2 อาทิตย์ เพื่อพักร่างกาย

และพักได้เพียงอาทิตย์เดียว หัวหน้าก็โทรมาตามให้ไปทำงาน ปู่ให้ไปทำงาน รำพึงขอพักต่อเป็นสองอาทิตย์ ซึ่งปู่ก็ไม่พึงพอใจ บ่นๆๆรำพึงนิดหน่อย แล้วเดินจากไป

อาทิตย์ที่ 3 รำพึงไปทำงานตามปกติ

งานที่รำพึงทำเป็นงานหนัก ยก แบก ใน ต้องยกตัวปลาหนักๆ บางตัวมันโต มันหนักมากๆๆ

วันนี้ ทั้งวันรำพึงทำงานอย่างหนัก

รู้สึกเหมือนมีน้ำอุ่นๆๆไหล แต่รำพึงไม่ได้ปวดฉี่นะ

“เลือด!!!! .น้ำสีแดดไหลเป็นทางยาว เลือด ไหลออกมา เหมือนกับรำพึงเป็นรดู แต่มันจะเยอะมากกว่า เป็นแบบนี้ อาทิตย์หนึ่ง

รำพึงเหนื่อย ล้า รู้สึก มันไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวรำพึงเป็นอะไรไป

“ตกเลือดหลังแท้ง” คิดถึงเพื่อน รำพึงโทรหาเพื่อน ซึ่งอยู่อีกหมู่บ้านหนึ่ง เล่าให้ฟัง ว่ามันเป็นแบบนี้นะ เพื่อนตกใจ รีบพารำพึงไปหาหมอ หมอบอก

”ให้พัก อีกอาทิตย์หนึ่ง อย่ายกของหนักมาก”

พอวันรุ่งขึ้น ปู่มาว่ารำพึง ว่า”ถ้าไปหาหมอ ต้องหาหมอที่หมู่บ้านนี้ เท่านั้น บลาๆๆๆๆ” เพราะต่างประเทศเขามีระบบการดูแลเราจะต้องไปเพียงหมอประจำตัวเท่านั้น หากต้องการไปหาหมออื่นเฉพาะทาง หมอประจำตัวต้องเป็นผู้ส่งต่อไปเท่านั้น จะไปหาหมอที่ไหนก็ได้ อย่างเมืองไทยไม่ได้ นี่คือเหตุผลที่ปู่บ่น

ตอนที่ 10 หาคนประกันวีซ่า

หลังจากนั้นมา การงานไม่ดี การเงินไม่สะพัด และเคยทะเลาะกันมาแล้ว ทำให้ความอดทนต่อกันที่จะใจเย็นมีน้อยลง

มีพูดกันแรงบ้างแต่ไม่ถึงขั้นทะเลาะ

สวีทกันบ้าง แต่ไม่ถึงกับเป็นน้ำผึ้ง

ทั้งฟิน รำพึงและปู่ มีความสุขในการดูแลลูกชายของรำพึงซึ่งหน้าตาน่ารักน่าชัง

10 เดือนต่อมา

รำพึงกับฟิน ได้มีปากเสียง กันและถึงขั้นทะเลาะกันรุนแรง

ฟินเคยสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำอีก และตอนนี้รำพึงคิดได้อย่างเดียวคือเก็บผ้าหนี

รำพึงเก็บของ ได้กระเป๋าหนึ่ง แล้วโทรหาเพื่อน ให้เพื่อนมารับ แล้วบอกกับ ฟินว่า ฉันไปแล้วนะ

“ เลี้ยงลูกให้ดีๆด้วย”

ไม่ใช่รำพึงไม่รักลูก แต่รำพึงเป็นเพียงต่างด้าว ไม่มีที่พักอาศัย ไหนเลยจะดูแลลูกให้ตลอดรอดฝั่งได้ หากรำพึงได้ดีแล้วจะกลับมารับลูกนะ

เป็นครั้งแรก ที่ออกมาจากบ้าน และมาอยู่ ข้างนอกกับเพื่อน ปัญหาคือวีซ่า ที่มีฟินการันตีกำลังจะหมดแล้ว นี่คือความกังวลที่หนักๆของรำพึง และรำพึงจะทำไงดีล่ะทีนี้ เพื่อนบอก “ไม่เป็นไรเดี๋ยวหา คนต่อวีซ่าให้ใหม่”

มือทำงาน ตาสอดส่ายหา คนการันตี วีซ่า

เดือนหนึ่งแล้ว ยังไม่มีวี่แวว

ผู้ชายบ้านนี้มีไม่มากเพราะพวกผู้ชายเขาออกเรือหาปลากันหมด คนละเดือน 2 เดือน ถึงจะเข้าฝั่งกันทีหนึ่ง ช่างอดยากผู้ชายที่จะมาการันตีจริงๆๆ

รำพึงต้องอาศัยบารมีเพื่อนสาวรุ่นพี่ หรือที่รำพึงนับถือเธอเหมือนพี่สาวแล้วละ

พี่สาวอยู่อีกฝั่ง ซึ่งคิดว่าน่าจะมีโอกาส หาเพื่อนๆของพี่เขย หรือใครก็ได้ มาการันตี เพื่อต่อวีซ่าด่วน

พอไปหาพี่สาวที่อีกฝั่งหนึ่ง เล่าให้พี่สาวฟัง ว่ารำพึงจะต้องหาคนต่อวีซ่าให้ด่วน เพื่อนๆพี่เขย มาหาพี่เขย 2-3 คน เขานั่งกันที่โซฟา รำพึงกับพี่นั่งที่ครัว รำพึงถามพี่ด้วยความหวังว่า

“เพื่อนพี่เขย เขาเป็นคนดีมั้ย”

พี่บอกว่า “ มีทุกคนเป็นคนดีนะ แต่คนนั้นเขาชอบพี่ คนนี้เขาชอบพี่”

รำพึงคิดในใจ “เออ มีสามีคาอยู่แล้ว ยังจะมาบอก คนนั้นคนนี้มาชอบ”

“ แทนที่จะช่วยบ้าง โอ้ย!!!!เหนื่อยใจ”

หากรำพึงหาคนต่อ วีซ่า ไม่ได้ รำพึงต้องกลับเมืองไทย!!

รำพึงยังกลับไม่ได้!!

รำพึงจะอยู่กับลูกที่นี่!!

ตอนที่ 11 ท้องอีกแล้วเจ้าคะ

ตกเย็น ฟิน โทรมาหา “ขอโทษนะ ที่ทำไม่ดีไป จะไม่ทำอีกแล้ว ขอให้กลับมาอยู่ด้วยกันนะ”

“ เดี๋ยวจะไปรับกลับนะ ลูกร้องไห้ คิดถึงแม่มากๆ”

พอได้ยินว่า”ลูก” ลูกร้องไห้ คิดถึงแม่ รำพึงใจสั่น เพราะลูก คือ ดวงใจของแม่อยู่แล้ว

รำพึงกลับมาคืนดีกับฟินอีกครั้ง เพื่อลูก

เรากับมาอยู่ด้วยกันและสวีทอีกครั้ง มีช่วงโปรอีกรอบ

สวีทมาสวีทไป แล้วมันจะมีอะไรละ

“รำพึงท้องอีกครั้ง”

แต่รำพึงบอกว่าฟินเลยจะไม่ทำแท้งอีกแล้ว เข็ดแล้วจริงๆในครั้งนั้นหลังทำเกือบเดือนตกเลือดแทบเอาชีวิตไม่รอด การไปหาหมอก็ยากอีกต่างหาก ถ้าย้อนไปได้ รำพึงจะไม่ทำจริงๆ

การคลอดลูกคนนี้ ไม่ง่ายเหมือนคนนั้นอีกแล้ว ทรมานสุดๆไป เจ็บปวดมากๆ ตี 4 เป๊ะเนี่ย มันจะปวดท้องมากๆ ปวดจนแทบ ทนไม่ไหวจริงๆ จะปวดแบบนี้ 1 ชม ตี 4 ถึงตี 5 อาทิตย์เต็มๆ ที่มันทรมาน ท้องนี้ปวดสุดๆ ปวดท้องมา 10 วันแล้ว ลูกไม่ยอมออก

รำพึงขอหมอผ่าคลอด หมอไม่ให้ผ่า ให้ออกเอง รำพึงอยากกินนก นกต้มเกลือ หรือ นกอบได้ มันอยากกินมากๆ ปู่บอก คนท้อง ห้ามกินนก คิดว่าเขาคงจะถือโชครางอะไรสักอย่างแต่รำพึงไม่รู้รำพึงจะกินนก

รำพึงไปบอก ฟิน ว่าอยากกินนก

ฟินไปหาซื้อมาให้ ทั้งอบ ทั้งต้ม อิ่มๆๆ อร่อยสุดๆมื้อนี้ กินอิ่มแล้ว ไปนั่งที่โซฟา ประมาณ ครึ่งชั่วโมงได้ น้ำไหลออกมา รำพึงรู้แล้ว ว่าลูกจะออกแล้ว!!!!

“ แหม!!!! กินอิ่มแล้วออกมานะ ถ้ารู้อย่างนี้ กินนกตั้งแต่ ปวดท้องวันแรกแล้ว ไม่ปล่อยให้ปวดมา ตั้งสิบวันหรอก เด็กดื้อ” พอมาถึงโรงพยาบาลน้ำไหลตลอดเวลา หมอให้ใส่ ผ้าอนามัยแบบหนา ประมาณ 2 นาที ต้องเปลี่ยนครั้งหนึ่ง มันเต็ม พอรำพึงมองดู

โอ้โห!!! นี่มันอะไรเนี่ย ขนเต็ม มันเหมือน ขนเด็กอ่อน หรือ ไรผม ไปบอกหมอ หมอบอกไม่เป็นไรหรอก มันมากับน้ำเดินทางน่ะ น้ำไหลออกมาหมด ตอนนี้ หมอตกใจ กลัวเด็กตาย

ตอนนี้ ท้องของรำพึงมันใหญ่ข้างหนึ่ง และอีกข้าง มันแฟ่บ

น้ำออกมาหมดแล้ว แต่เด็กไม่ยอมออกมา หมอ ให้น้ำเกลือเร่ง 1 กระปุก และให้เดิน รอบโรงพยาบาลกลับมาที่เตียง หมอมาถาม “ปวดมั่งยัง” รำพึงบอก “ยังไม่ปวด “ หมอให้น้ำเกลือต่อและ เริ่มปวดท้องและ แต่คนนี้ ทำไมมันไม่มี ลมเบ่ง รำพึงต้องเบ่งเอง ครึ่งชั่วโมงถึงออก

พอกันที กับการเบ่งลูกเนี่ย มันทรมานสุดๆ แทบขาดใจทีเดียว กับลูกคนนี้น่ะ

“โอ๊ยยย!!!! เข็ดจนตาย ฉันจะไม่มี ลูก อีกแล้ว “

ตอนที่ 12 แม่และลูก

หลังจากนั่นไม่นาน รำพึงได้วีซ่าลูกสาวที่เมืองไทย มาอยู่ที่นี่ด้วย

และในเวลาเดียวกัน รำพึงก็”ท้องอีกแล้ว” ส่วนปัญหาลูกเลี้ยงพ่อเลี้ยงคิดว่ามาจากการไม่เข้าใจภาษา กว่าจึงทำให้ทั้งสองฝ่ายไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนัก

แต่ลูกติดของรำพึงช่วยรำพึงได้มาก พอรำพึงกลับมาจากทำงาน ลูก ทำกับข้าวไว้รอ ลูกสาวที่มาจากไทย จะทำอาหารเก่ง และอร่อยมากๆ และกินเผ็ดเก่งสุดๆ

รำพึงจึงพยายามสอนหนังสือให้ลูกสาวหลังอาหารเย็นทุกวันและเธอคุยกับน้องๆทำให้เธอเรียนภาษาได้เร็ว

ช่วงนั้นเมื่อลูกมาอยู่ด้วย หลายปากหลายท้องและมีแต่รำพึงที่ทำงานเต็มเวลาคนเดียว

“เงิน” คือสิ่งที่เราต้องการสำหรับ ปู่ ฟิน รำพึง และลูกอีก 3 คน รวมแล้วเป็น 6 ชีวิตที่รำพึงต้องทำงานหาเงินมาเลี้ยงดู

ไม่ใช่ว่ามาอยู่นอกหาเงินเลี้ยงผัวนะคะ

เพราะที่นี่เป็นครอบครัวใครทำอะไรได้ก็ต้องทำ

ใช่รำพึงเลี้ยงผัวแหละตอนนี้แต่ ผัวก็เลี้ยงรำพึงมานานเช่นกัน

งานที่รำพึงทำ เป็นงานหนักสำหรับผู้หญิงทำงานใช้แรงงานคนหนึ่ง ถึงแม้ว่า ฟินจะมีงานทำห่างๆมาเสริมกันบ้างเมื่อเวลาคนงานเขาขาดก็ตาม

รำพึง ทำงานเยอะ ทำงานนอกเวลา ทุกวัน จันทร์-ศุกร์ เลิก 3 ทุ่มตลอด

ฟิน ทำงานบางครั้ง ดังนั้นเขาจึง อยู่บ้าน เลี้ยงลูกไป งานบ้านจึงอยู่ในมือของฟินเป็นส่วนมาก

รำพึงทำงานจนลูกคนที่ 4 คลอดและคลอดได้ปกติ

ฟินและรำพึงทะเลาะกันอีกครั้ง เพราะ รำพึงทำงานเยอะ มีลูกเยอะ ไม่มีเวลาอยู่บ้านมาก ภาระเลี้ยงลูกๆอยู่ที่ฟินในการดูแลลูกแทบทั้งหมด

6 เดือนต่อมา รำพึงกับ ฟิน ทะเลาะกัน รุนแรงและฟินต้องการส่งลูกสาวของรำพึงกลับไทย จึงทำให้รำพึงหอบลูกๆๆไปเช่าบ้านอยู่ ตามลำพัง พอลูกได้ 7 เดือนรำพึงย้ายออกไปอยู่บ้านเอง

ตอนที่ 13 แม่เพื่อลูกๆๆ

รำพึงย้ายออกไปอยู่ห่างจากบ้านเดิม 30 km มันไม่ได้ง่ายเลยที่หญิงต่างด้าวคนหนึ่ง ที่เดียวดายในต่างแดน พร้อมภาระชีวิตที่หนักอึ้ง ลูกอีก 4 คน

ที่กำลังกินกำลังนอน

รำพึงต้องมีเงินเพื่อ ค่าเช่าบ้าน ซื้อหาอาหาร ค่าอื่นๆจิปาถะ เพื่อเลี้ยงลูก เพื่อให้เราอยู่ได้

รำพึง ไม่มีญาติที่จะช่วยได้ในตอนนั้น

ใช่รำพึงหัวดื้อ รำพึงไม่หัวอ่อน รำพึงไม่ทน แต่รำพึงทำเพื่อลูก

ในตอนนี้ มีแค่ลูกๆ จะช่วยอะไร รำพึงได้ ทุกคนต้องกิน รำพึงขายที่ดิน ที่เมืองไทย ไปแปลงหนึ่งเพื่อให้มีเงิน พอมีเงินใช้อยู่ได้ อีกหลายวัน ทางอำเภอเขาเข้ามาช่วยเหลือ โทรหางานให้ทำ หาโรงเรียนให้ลูกๆ

“ยุ่ง!!!!!ทั้งวัน”

ยุ่งเหยิง แต่รำพึงทำ เพราะรำพึงรักลูก

รำพึงต้องหาซื้อ รถเอง ในตอนนั้น แค่คิดว่า หารถเก่าๆ มันจะได้ ถูกๆ เพราะรำพึง ไม่ได้มีเงินมากพอ เอาทองไปจำนำกับเพื่อน ยืมธนาคาร รำพึงได้เงินมา ซื้อรถในราคา 20000 โครน

รถราคาถูกเพื่อชีวิตและความสะดวกของเรานั่นมันช่างวิเศษจริงๆที่เราหามาได้ แต่ เครื่องทำแอร์ทำความร้อน ไม่ดี พอรำพึงขับไปสักพัก มันจะเป็นฝ้า ที่กระจกรถ มันจะมองไม่เห็นทาง รำพึงต้องเปิด กระจกลง ลูกๆตะโกน บอก

“ แม่ๆอย่าเอากระจกลง มันหนาว ไปหมดทั้งคันรถแล้ว ตอนนี้น่ะ “

“แม่ไม่หนาวเหรอ”

“แม่หนาวนะลกแต่แม่ต้องทำ แม่ทำเพื่อชีวิตของเราทุกคนในนี้ เพื่อเราลูก” รำพึงคิดลูกยังเด็กลูกยังไม่รู้อะไร

เวลาผ่านไป รำพึงคิดว่า ทุกอย่าง มันลงตัวแล้ว กำลังจะไปได้ดีแล้ว รำพึงเหนื่อยสุดๆ เหนื่อยจนเกือบ ที่จะหมดแรงจริงๆ ทำงานคนเดียว แต่กินใช้กัน 5 คน ต้องตื่นตี 5 ทุกวัน จันทร์-ศุกร์ แต่ต้องทำต้องสู้ ส่วนอาหารการกินนั้นเรากินอาหารแบบเสร็จง่ายและรีบๆไปโรงเรียน ไปทำงานกัน วันหยุดเท่านั้นเราถึงจะมีเวลาอยู่ด้วยกันและมีอาหารดีๆทาน

“มองดูลูกๆทำให้รำพึงมีกำลังใจสู้”

ตอนที่ 14 ปัญหามาอีกแล้ว

จากที่รำพึงต้องทำงานงกๆๆ เพื่อลูกจนไม่มีเวลาดูแลอย่างอื่น ลูกสาวของรำพึงเริ่มติดเพื่อนนอกบ้านตามประสาวัยรุ่น ไปข้างนอกตอนกลางคืน ติดเพื่อน เสียคน จนเรามีปัญหากัน ทางอำเภอเริ่มเข้ามายุ่งเกี่ยว ในเรื่องการดูแลลูกติดของรำพึงคนนี้ ให้มีครอบครัว บุญธรรม หรือ แม่บุญธรรมเข้ามาดูแล เพราะรำพึงไม่สามารถดูแลลูกคนนี้ คนที่รำพึงสู้สุดๆเพื่อให้เขาได้มาอยู่เพื่ออนาคตในต่างแดน และ ลูกที่ทำให้รำพึงตัดสินใจหอบลูกๆก้าวขาออกจากบ้านของฟิน

ช่วงนี้เป็นช่วงที่รำพึงทุกข์ใจหนักมาก เครียดมาก แทบจะเป็นบ้า

ไม่มีที่พึงทางใจ ไร้สามีเป็นที่พึง

ไม่มีที่ปรึกษา ไม่มีญาติที่สามารถพึงพาได้ ไม่มีเพื่อนที่มีกำลังพอที่จะอุ้มชูให้ขวัญและกำลังใจได้

มองหาใครไม่เห็น

“เดียวดายอ้างวาง เหงา!!!!”

เห็นแต่ลูกเล็กๆ มองแม่ตาสลอน รอกิน และเล่น โดยไม่รู้ว่า

“แม่ทุกข์มาก”

ตอนนี้แหละ รำพึงเคว้งคว้างจริงๆ แล้วรำพึงจะอยู่ได้ยังไง ในตอนนั้น มันทุกข์ มันเหนื่อยสุดๆแล้ว สำหรับรำพึง หัวใจ มันแตกสลาย ทั้งลูกทั้งแฟน

“ทำไม๊ ทำไม ถึงทำกับรำพึงแบบนี้”

รำพึงเคยคิด ที่จะฆ่าตัวตาย ถ้ารำพึงตาย รำพึงจะได้ไม่ต้องคิดมาก ปัญหา มันจะได้จบๆไป รำพึงมองดูลูกๆ 3 คน ของรำพึง อายุแค่ 7 ปี 3 ปี และ1ปี ใครจะดูแลลูกๆหากแม่เป็นอะไรไป

ในตอนนั้น ชีวิตรำพึง มันเหมือนมี เส้นด้าย 3 เส้น เส้นที่ 1 คือฟิน ที่มันขาดไปแล้ว เส้นที่ 2 คือลูกติดจากไทย ที่มันขาด และมันจะทำให้รำพึงขาดไปด้วย ถ้าเส้นชีวิตของรำพึง มันไม่เหนียวพอ แล้ว ลูกอีก 3 คน จะเดินข้ามผ่าน ไปได้ยังไง

รำพึงยังเหลือสิ่งยึดเหนี่ยวในชีวิตคือ ลูกเล็กๆ 3 คน

ถึงวันนี้แล้ว รำพึงจะยืนขึ้น เพื่อลูกนะ

“ขอแม่ยึดลูกเป็นขวัญและกำลังใจนะลูกนะ ให้ลูกยึดเหนี่ยวนำชีวิตของแม่ให้เดินได้ และเดินต่อไปนะ”

“แม่รักลูก”

ตอนที่ 15 เส้นด้ายชีวิต

ในความโชคร้ายของรำพึง ต้องมีโชคดีเสมอ

ตั้งแต่รำพึงย้ายมาอยู่ ที่บ้านเช่า ฟิน และปู่ ยังวนเวียนมาหา บ่อยๆ ฟิน โทรหาบ่อยมากๆ แต่รำพึงจะให้คุยกับลูกๆ ตลอด เพราะรำพึงไม่อยากคุยด้วย จนรำพึงมีปัญหากับลูกสาวลูกติดจากไทยและกับเจ้าหน้าที่ของรัฐเรื่องการดูแลลูก รำพึงกลับมาคุยกับ ฟิน ปรึกษากัน ว่าจะทำอย่างไรดี

ฟิน ชวนมาอยู่ด้วย และในครั้งนี้ฟินได้เสนอให้ ถ้ารำพึงกลับมาคืนดีกัน ในครั้งนี้ 1, ให้ออกจากงาน แล้วกลับมาอยู่ที่บ้าน เหมือนเดิม 2, ให้เงินเดือนทุกเดือน เดือนละ 15000 โครน ให้เลี้ยงลูกอยู่กับบ้าน 3, จะซื้อตั๋วไปเที่ยวเมืองไทยกัน ทั้งครอบครัว 2 เดือน พอรำพึงได้ยินข้อเสนอ ข้อที่ 3 รำพึงตาโต ความฝันของรำพึง คือ อยากพาลูกๆ ไปเมืองไทย ไปหาพ่อกับแม่ ไปหาญาติพี่น้อง และอยากกิน อาหารไทย

กลับไปเยี่ยม พ่อแม่ คือความฝันของรำพึง “นี่ความฝันของรำพึง มันจะเป็นจริง แล้วหรือนี่”

แต่รำพึงทำเป็นเล่นตัว ขอข้อเสนอเพิ่มอีก 1 ข้อ คือ ตอนนี้ฉันเป็นหนี้ 8000 โครน ค้างค่าเช่าบ้าน 2 เดือน ยังไม่ได้จ่าย ต้องจ่ายภายใน อาทิตย์นี้ และเธอต้องจ่าย ค่าเช่าบ้านให้ทุกเดือน จนกว่าฉันจะย้ายกลับ ค่าเช่าบ้าน+ค่าไฟ 4700 โครน อีก 3 เดือน

ฟิน บอก”ไม่มีปัญหา เดี๋ยวจะจ่ายให้ ขอแค่รำพึงกับลูกกลับบ้าน “ หลังจากนั้นรำพึงได้ย้ายกลับบ้าน ที่เป็นบ้านที่รำพึงคิดถึง เสมอเพราะเป็นบ้านหลังแรกที่รำพึงอยู่อาศัยเป็นครอบครัวตั้งแต่มาอยู่ที่นี่

5 เดือนต่อมา ฟิน ตกงานอีกรอบ แต่ได้ทำบ้าง เล็กๆน้อยๆ พอเงิน ฟิน ออกงวดสุดท้าย รำพึงรีบซื้อตั๋ว ไปเมืองไทย 2 เดือน และจ่ายทั้งหมด ถ้าไม่รีบจ่าย เดี๋ยวเงินจะหมดก่อน

“เตรียมตัวกลับบ้าน!!!!! คิดถึงเมืองไทย”

ตอนที่ 16 รอกลับไทย

ช่วงนี้ปัญหาที่หนักอึ้งของรำพึงคือปัญหาแรงกดดันจากทางเจ้าหน้าที่ของรัฐเกี่ยวกับลูกสาวที่เขาให้แม่บุญธรรมหรือแม่อุปถัมภ์เลี้ยง ถูกเรียกเข้าอำเภอเรียกแล้วเรียกอีก มาตรวจแล้วมาตรวจอีกเป็นสิบครั้งจนไม่มีเวลาทำมาหากิน ยังกะรำพึงเป็น “คนบ้า”

ในขณะที่มีปัญหา ฟินก็ดูแลรำพึงดี ด้วยความเห็นอกเห็นใจ เราก็เลยคุยกันอีกนะแหละ

และรำพึงปล่อยให้ท้องอีกครั้ง เพื่อให้มีลูกใหม่ทดแทนลูกที่ยกให้รัฐ ซะ!!! 2 วันก่อนที่จะเดินทางกลับไปไทย รำพึงเตรียมตัวพร้อม มาอาทิตย์ 1 แล้ว อยากให้ถึงวัน

“อีกสองวันนี้แล้ว!!! เร็วจัง”

รำพึงโทรบอกทางบ้าน ทุกอย่างเรียบร้อย จะกลับเมืองไทย ทั้งครอบครัว ซึงเป็นความสุขที่รอคอยพาลูกๆไปเยี่ยมตายาย

และเมื่อรำพึงฟังวิทยุ ได้แจ้งว่า อีก 2 วัน คนที่ทำงานในเรือ จะประท้วง ขอเงินเดือนขึ้นจะไม่มีเรือไปขึ้นฝั่ง รำพึงขอไปขึ้นฝั่งก่อนเพราะหากเขาประท้วงจะไม่มีเรือไปขึ้นฝั่ง

ฟินยังไม่ให้ไป รอดูก่อนและคุยมาคุยไป คุยไปคุยมา ก็ร้อนเข้าหากันนอีก

คุยเสียงดังกันมากันไป ทะเลาะกันใหญ่ ไปซะงั้นเลย!!

ฟิน โมโหมากๆ และขับรถออกไป อีก 2 ชั่วโมงต่อมา ฟิน เข้ามาในบ้าน บอกว่า “ถ้าเธอจะไป เธอไปคนเดียว”

“ห้ามเอาลูกๆ ออกจากบ้านนี้”

รำพึงถามว่า “ทำไม”

ฟินบอก” เดี๋ยวรู้เองแหละ”

ตอนนี้ รำพึงใจคอไม่ดี สามีจะทำอะไรอีก ทำไมพูทะแม่งๆอย่างนี้

มันทำให้ หัวใจ ของรำพึง มันร่วงไปที่ ตาตุ่ม มือไม้ มันอ่อนไปหมด

“อะไร อี๊กกกกกกกกกกกกก”

ตอนที่ 17 ลูกอยู่ในความดูแลของฟินแต่เพียงผู้เดียว

อีก 15 นาที รำพึงได้รับโทรศัพท์จากเจ้าหน้าที่ทางอำเภอ โทรมาหารำพึง บอกมีเรื่อง จะคุยกับรำพึง ส่วนฟิน นั่งเล่นคอมพิวเตอร์ไป ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เมื่อเจ้าหน้าที่ทางอำเภอมาถึง รำพึงนั่งคุยกัน ครั้งนี้มีล่ามมาด้วย คุยกันมาคุยกันไปและ ฟินกับทางอำเภอว่า

“ไม่อยากให้เอาลูกๆไปเมืองไทย มีคนมาบอกเขาว่า รำพึงจะเอาลูกไปขาย”

“หลังจากนั้น แล้วรำพึงก็ จะ ฆ่า ฟิน ซะ ฟินกลัวมากๆ จึงไปแจ้งอำเภอ “

นี่แหละนะ ต่างด้าวในต่างแดน และผัว ผัว ผัว!!

คนที่เราคิดว่าจะช่วยเราได้เวลามีทุกข์กับเป็นคนที่เอาปัญหาให้เราอีก

และฟินยังพูดต่ออีกว่า รำพึงเป็นคนไม่ดี สติไม่ดี ใกล้จะเป็นบ้าแล้ว ไม่ สาม ารถ เป็นผู้ปกครองลูกได้ ให้ดูตัวอย่าง ลูกติดจากไทย รำพึงเป็นแม่ ที่ใจร้ายมากๆ ขับไล่ ลูกออกจากบ้านไป จนรัฐต้องเข้ามาดูแลมีแม่อุปถัมภ์ และไม่ยอมช่วยเหลือน้องสาวอีก

เวลาชะตาตกนะอะไรๆมันก็ซักแม่น้ำทั้งห้ามาให้เป็นเหตุและเป็นผลทับถมรำพึงได้และมีน้ำหนักอีกด้วย

“โอ้ย!!!! ลูกนะไม่ใช่ปลารำพึงจะเอาไปขายได้ยังไง”

“ชีวิตของรำพึงอยู่ได้เพราะลูก “

ล่ามซึ่งเป็นคนที่นี่แต่ไปอยู่ไทยหลายปี เขาเห็นใจรำพึงมากเมื่อรำพึงอธิบาย แต่เขาก็ช่วยรำพึงไม่ได้

ฟิน ขอเป็นผู้ดูแลลูกๆ ไปก่อน 3 เดือน 25 พฤศจิกายน 2010 - 25 กุมภาพันธุ์ 2011 ในตอนนั้น รำพึงเหมือน คนตายทั้งเป็น

“ เครียด!!! ด้ายเหนี่ยวชีวิตของรำพึงตอนนี้หายไปทั้งสามเส้น” ยังมีเพียงรำพึงคนเดียว อย่างเดียวดาย เพราะ

“ลูกอยู่ในความดูแลของฟินแต่เพียงผู้เดียว”

ตอนที่ 18 รำพึงจะเป็นบ้าแล้ว!!

รำพึงยอมรับครั้งนี้เป็นปัญหาเครียดหนักสุดๆของรำพึงจริงๆ ไหนปัญหาจากลูกสาวกับรัฐที่เอาไปดูแลและอีกวันนี้ปัญหากับ”ผัว” อีก รำพึงยังท้อง 2 เดือนกว่า และรำพึงไม่มีแรง ที่จะสู้ด้วย

วันนี้เจ้าหน้าที่ของรัฐมากับล่าม และคนที่เป็นล่าม เป็นฝรั่งพูดไทยได้ เขาเคยไปเรียนที่เมืองไทย 7 ปีเขาเก่ง ภาษาไทย คุณล่ามนั้นเขาก็สงสารรำพึง เขาช่วยเต็มที่

ส่วน ฟิน บอกทางอำเภอว่า “ให้พารำพึง ไปรักษาสุขภาพจิต รำพึงใกล้จะบ้าแล้ว “

รำพึงยิ่งเครียดหนัก!!!!นี่นะสามีที่กอดนอนที่เป็นที่พึงที่อาศัย เรือนกาย เรือนจิต

“ฟินเอ๊ย!!!! เธอจะทำให้ฉัน เกลียด ไปถึงไหน เธอจำไว้นะ คนอย่างเธอ ฉันจะไม่มีหัวใจให้เธออีกแล้ว จนฉันตาย”

รำพึงนึกถึง ย่า ย่าตาย ไปพร้อมกับความสุขของรำพึง ถ้าย่ายังอยู่ รำพึงคงไม่เป็นแบบนี้ ทำไมรำพึงมันมีกรรมเยอะขนาดนี้

วันนี้รำพึงกินอะไรไม่ลงรู้แต่ว่ามันเศร้า มันจุกอก มันอึดอัด ไม่พูดไม่ออก

รำพึงต้องกลับไปเมืองไทยคนเดียว ไม่มีลูกๆไปด้วยและมิหน่ำซ้ำลูกไม่ได้อยู่ในความดูแลของรำพึงแล้ว และฟินเพียงผู้เดียวที่ดูแลลูกและมีสิทธิ์ในตัวลูก

“แล้วรำพึงละ!!!!จะอยู่ได้ยังไง”

เย็นนั้น รำพึงจะกลับเมืองไทย ต้องข้ามไปอีกฝั่งก่อนจึงไปขึ้นเครื่อง

รำพึงจึงบอกลูกๆ ว่า

“ แม่จะไปหาหมอนะลูก ให้ลูกๆ อยู่กับพ่อไปก่อน เดี๋ยวแม่กลับมา”

รำพึงไปหา พี่สาว อีกฝั่งหนึ่ง ไปคุยกับพี่สาว ว่ารำพึงจะไปเมืองไทย 2 อาทิตย์ และตอนนี้ทุกข์หนักเพราะฟินดูแลลูกคนเดียว ไม่ให้สิทธิ์รำพึงดูแลลูก พี่เห็นทุกข์อย่างนั้นเลย กลับเมืองไทยด้วยไปวันที่ 2 กลับ 19 ธันวาคม 2010

ตอนที่ 19 ชีวิตหลังกลับจากไทย

เมื่อรำพึงกลับมาก็ไปขออาศัยกับพี่สาว ระยะหนึ่ง และต่อมาได้ไปขออาศัยที่บ้านคนไทยที่ไม่ไกลจากบ้านของฟิน เพื่อรำพึงจะได้เห็นลูกๆ

และรำพึงโทรเข้าบ้าน เพื่อคุยกับลูก แต่ฟินกีดกันวางสายไปไม่ให้รำพึงคุยกับลูกอยู่ โทร 2-3 ครั้ง ถึงจะได้คุยกับลูกๆ

รำพึงบอกว่า “นี่ฟิน ตอนที่ฉัน อยู่บ้านเช่า เธอจะโทรหาลูก วันละกี่ครั้ง ฉันไม่เคยที่จะขัดขวางเธอนะ แต่ตอนนี้ ทำไมเธอ ถึงทำแบบนี้”

“ ฉันซื้อเสื้อผ้า มาให้ลูก แค่อยากจะอาบน้ำให้ลูกๆ และตัดผมให้ลูก อย่างที่ฉันเคยทำ แค่นั้นเอง”

จริงๆแล้ว รำพึงคิดถึงลูกเหลือเกิน!!!

22 ธันวาคม 2010 พี่สาวโทรมา ให้ไปกิน คริสมาสตร์ที่บ้านเขา เย็นนั้น รำพึงไป ไปอยู่ 4 วัน 23-26 ธันวาคม แปลกแต่จริง อยู่บ้านพี่รำพึงไม่รู้สึกอบอุ่น ถูกกดดัน ไม่รู้สึกผ่อนคลายใดๆ ถามนั่นถามนี่ ทำไม ทำไม และทำไม รวมทั้งพูดไม่ให้ขวัญและกำลังใจแก่คนเสียขวัญเสียลูก มันเหมือนรำพึง ไปอยู่อีกมุมหนึ่งของโลกจริงๆ โลกที่อยู่แบบทุกข์ ร้อนรน ทรมานมากๆ อยากจะกลับบ้านพี่คนไทยคนนั้นมากคิดถึงพี่ที่อบอุ่นคนนั้นเสมอ เพราะรำพึงรู้สึกเหมือนบ้าน รู้สึกถึงความห่วงใยและอบอุ่นความเป็นพี่เป็นญาติที่ไม่ใช่ญาติจริงๆแต่เสมือนกับญาติจริง และมีน้ำใจของคนไทยต่างถิ่นที่รำพึงไม่เคยลืมเลย

ขอบคุณนะที่ดูแลรำพึงยามทุกข์ ยามจน และยามขาดคนดูแล

ตอนที่ 20 ยามจน

ตอนรำพึงอยู่ที่บ้านพี่สาวนะ ที่รำพึงจำได้เมื่อก่อนนั้นคือการอยู่การกิน อาหารไทยสุดยอดอร่อยจริงๆ อาหารของพี่ น้ำพริกปลาย่าง มี น้ำปลา+พริก+ปลาย่างป่น ละลายให้เข้ากัน และกินกับผักลวก

แต่มาช่วงนี้ที่รำพึงมาอยู่กับพี่นั้น อาหารที่มีกินมีลวกผัก น้ำพริกจากไทย และไข่ต้ม 2 ฟอง เท่านี้จริงๆ นี่ขนาด เพิ่งกลับมาจากเมืองไทย นะเนี่ย อาหารไทย เอามาเพียบ แต่ไม่มีกินเยอะอย่างเลย รวมทั้งรำพึงท้องด้วยนะ พี่บอกว่า

“ รีบๆกินซะ พี่ชอบกิน ของพี่แบบนี้ “ “อะไรกันนี่ เมื่อก่อน ไม่เห็น พี่เป็นอย่างนี้ แต่ทำไมตอนนี้ มันเป็นแบบนี้ไปได้ “

คนกำลังท้อง และคนกำลังมีปัญหาด้วย มันก็น้อยใจนะ รำพึงไม่อยากเชื่อ ต้องเชื่อจริงๆ รำพึงอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว ตอนนี้รำพึง ท้อง 4 เดือนนะ คิดว่าจะให้มาอดอาหาร เดี๋ยวลูกจะไม่แข็งแรงกันพอดี รำพึงกลับมา ที่บ้านพี่คนไทย อีกครั้ง เขาเห็นรำพึง ท้อง พี่เขา ทำอาหารให้กิน วันละ 4-5 อย่าง อร่อยมากๆ สุดยอด พี่คนไทยคนนี้ เขามีน้ำใจกับรำพึง ทำอาหารให้กิน ให้ที่อยู่อาศัย รำพึงต้องตอบแทนในความมีน้ำใจของพี่ไทยคนนี้ รำพึงช่วยจ่าย ค่ากับข้าว และเอาอาหารไทย ที่รำพึงขนมาจากไทย ให้เขาส่วนหนึ่ง

“แบบใจถึงใจ”

ตอนที่ 21 เอาอีกแล้วไหมฟิน หกโมงเย็น หลังทานข้าวอิ่มรำพึงก็เดินเลาะมาจนถึงบ้านของฟิน ทุกอย่างปกติดี สักพักหนึ่ง เขาบอก จะพาลูก 2 คน ไปแตะฟุตบอล แต่ไม่ได้กลับมาพร้อมกัน ฟินไปดื่มต่อ!!!

4 ทุ่ม ฟิน กลับมา พร้อมกับ ความเมา!! มาหาเรื่องรำพึง พูดท่าโน้น พูดท่านี้ ต่างๆนาๆสารพัด และ

บอกว่า “ให้รำพึงเซ็น มอบลูก ให้ฟิน เป็นผู้ดูแล แต่เพียงผู้เดียว “

รำพึงบอก "ถึงฉัน จะตายตรงนี้ ฉันไม่เซ็นเด็ดขาด"

เท่านั้นแหละ ฟิน ฟิวขาด จับรำพึงลุกจาก โซฟา ผลักรำพึง และไล่ออกจากบ้าน รำพึงตกใจ ใจสั่นจนทำอะไรไม่ถูก

” ไปๆๆๆๆ ออกจากบ้านของฉัน” และฟินดันรำพึงออกไป รำพึงเดินถอยหลัง แล้วฟิน ดันรำพึงออกไปให้ พ้นประตูบ้าน และตรงที่ประตูนั้น เท้ารำพึงไป สะดุด ขอบประตู รำพึงล้ม ก้นกระแทกพื้นอย่างแรง จากการที่รำพึงล้ม กระแทกลงไป รำพึงจับไปที่ท้องรำพึงกลัว “แท้ง” "ลูกแม่ อย่าเป็นอะไร นะลูกนะ อดทนไว้นะลูก อยู่กับแม่ก่อนนะ" จากนั้นยังไม่เสร็จ เรายังทะเลาะกัน เสียงดัง ลั่นบ้าน แล้วฟินเอา โทรศัพท์รำพึง ขว้าง ลงไปที่พื้นด้วยความโมโห

ส่วนลูกๆทั้ง 3คนนั่นวิ่งเข้ามา มาหา มาช่วยแม่ พยุงแม่ลุกขึ้นมา แล้วพาเดินไปที่ครัวคนโตยืนเบียดข้างขวา คนที่ 2 ยืนเบียดข้างซ้าย คนที่ 3 ยืนอยู่ข้างหน้าและกอดรำพึงไว้ รำพึงมองดู ลูกๆ ทำ พร้อมกับร้องไห้

"ลูกๆปกป้องรำพึง หรือนี่" รำพึงก็ร้องไห้กอดลูก

ปู่มาดูเหตุการณ์ แล้วปู่ โทรหา ลูกชายกับลูกสะใภ้ ให้มาที่นี่ ปู่ต่อว่ารำพึงนิดหน่อย แล้วเธอพาลูกชาย ไปนั่งที่โซฟา พี่ชายกับพี่สะใภ้ มาถึง พี่ชายเขา ยืนอยู่ที่ประตู ไม่พูดอะไร แต่พี่สะใภ้ ว่ารำพึง ฉอดๆๆ อย่างนั้น อย่างนี้

ด้วยความโมโห สิ่งที่พีสะใภ้พร่ำพูดฉอดๆๆออกมาคือ "เธอจะกลับมาทำไมอีกที่นี่ ย้ายออกย้ายเข้า กี่ครั้งแล้ว เป็นคนไม่ดี เป็นแม่ไม่ดี ย้ายออกไปแล้ว ทำไมไม่ไปอยู่ไกลๆ ปู่ป่วย ทำไมไม่ดูแล เขาอยู่บ้านเธอ เขาไม่ได้อยู่บ้านฉัน แล้วไปทำไมเมืองไทย ไปดูพ่อเธอทำไม ต้องดูแลปู่นี่"

“ฉันไม่อยากกลับมา แค่มาหาลูกของฉัน” รำพึงรำพัน ตอนนั้น รำพึงพูดได้แค่นี้จริงๆ มันหมดสิ้น ทุกสิ่งทุกอย่างแล้ว จริงๆหรือนี่ แล้วรำพึงจะทำยังไง ต่อไปดีล่ะทีนี่ ไหนจะลูกในท้อง ไหนจะลูกๆทั้ง 3 นี่อีก รำพึงต้องหาบ้านเช่าก่อน อันดับแรก

ตอนที่ 22 ปีใหม่ปีนี้

วันที่ 31 ธันวา 2010 บ้าน พี่คนไทย เขาเลี้ยง ปีใหม่กัน ให้คนไทยทำกับข้าวมา คนละอย่าง คนไทยมีประมาณ 8 คนรวมลูกๆ สิบกว่าคน แต่ลูกรำพึง ไปกับฟิน ที่บ้านพี่ชาย สนุกสนานกันใหญ่ รำพึงมีความสุขไปด้วย

แล้วพี่เขาเห็นรำพึงไม่สนุก ไม่สดชื่น จึงบอกรำพึงให้เรียกลูกสาวมากินที่บ้านด้วย

และลูกสาวก็มา เพื่อชีวิต ใหม่ในปีใหม่นี้รำพึงพูดกับลูกว่า

“แม่ขอโทษนะ กับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น เรามาเริ่มต้นกันใหม่ในวันปีใหม่ ” เพื่อมิตรภาพของครอบครัว เพื่อลูกเพื่อความสัมพันธ์ของคนไกลบ้านอย่างรำพึง

แต่รำพึงไม่มีคำว่า “ลูกขอโทษ”กลับเลย

หลังปีใหม่ รำพึงโทรหาอำเภอ และทางอำเภอ มาคุยกับรำพึง เรื่องช่วยเหลือต่างๆ โทรหาบ้านเช่า ในตอนนั้น บ้านเช่า ไม่มีให้เช่า แม้แต่หลังเดียว ทางอำเภอ มาคุยกับ ฟิน ให้รำพึงอยู่ในบ้านไปก่อน ถ้าได้บ้านแล้ว ค่อยย้ายทีหลัง ฟินบอก ให้อยู่ไป เขายังรักรำพึง และ ไม่อยากให้ย้ายออกไป อยากให้อยู่ด้วยกันต่อไป รำพึงบอกว่า รำพึงไม่อยู่อีกแล้วที่นี่ มันเหมือนอยู่ใน ขุมนรกจริงๆ รำพึงมีแต่ความทุกข์ ความสุขมองไม่เห็น ยังไงตาม รำพึงจะออกไปเช่าบ้านอยู่เอง

ในเวลา 3 เดือนที่รำพึง อยู่ในบ้านของ ฟิน มันทรมาน จิตใจสุดๆ เพราะพูดซ้ำๆซากๆ พูดแต่เรื่องเดิมๆ ไม่มีเหตุผลที่จะคุยกัน

ฟินคิดว่าถูกอยู่ฝ่ายเดียว

รำพึงน่ะผิด

คนเราก็โมโหเป็น นะโว้ย!!! "เออ ก็ฉันมันผิดตลอดไง ถึงได้ออกจากบ้านไปเนี่ย"

ตอนที่ 23 ฟินขอโทษ

ช่วงที่ฟินดูแลลูกสามเดือน เป็นช่วงที่เขาตกงานถึง 6 เดือน

วันนี้ ฟิน มาคุยกับรำพึงว่า "ฉันไม่มีเงินนะ ฉันจะไม่จ่าย เงินค่าเลี้ยงลูกนะ ถ้าเธอเอาลูกไปจริงๆ" รำพึงพูดว่า “แล้วแต่เธอซิ ฉันไม่สนใจหรอก เดี๋ยวทางอำเภอ เขาจัดการเองแหละ”

รำพึงไม่จำเป็นต้องพูดตกลงอะไรกับฟินให้มีปัญหา เพราะเรื่องอะไรๆตอนนี้ อำเภอก็เข้ามาดูแลแล้ว

ตั้งแต่เกิดเรื่อง ฟิน จะมาขอโทษรำพึง เป็นสิบครั้งนะ ต่อวันน่ะ เขาจะพูดว่า "ฉันขอโทษนะ ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษ ให้ฉันด้วยนะ ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ดื่มเหล้าอีก ตลอดไป ฉันจะเชื่อเธอทุกอย่าง ให้อยู่ที่นี่ต่อนะ อย่าพาลูกๆออกไปนะ" รำพึงพูดว่า "ฉันเป็นคนไทย คนต่างด้าว ฉันมาอยู่กับเธอ ฉันคิดว่าเธอ เป็นคนดี ดูแลฉันได้ ตอนที่ฉัน ลำบาก และ มีความทุกข์ แต่ เธอกับเป็นคน ทำร้ายฉัน เธอทำทุกอย่าง ที่จะให้ฉันอยู่ไม่ได้ ที่ประเทศของเธอ นี่หรือ ความรัก ที่เธอมอบให้กับฉัน" ฟิน พูดแต่ “ ฉันขอโทษๆๆ” 3 วันต่อมา ฟิน ไปซื้อ ดอกไม้ มาช่อหนึ่ง เอามายื่นให้รำพึง แล้วบอกว่า "ฉันขอโทษนะ สำหรับ ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ทำลงไป ให้รำพึงอยู่กันเหมือนเดิมนะ" รำพึงน้ำตาไหล มันเจ็บจี๊ด ลึกลงไปข้างใน หัวใจของรำพึง แล้วรำพึงพูดว่า

"ฟิน กี่ครั้งที่เธอทำ กี่ครั้งที่ขอโทษ กี่ครั้งที่เธอและครอบครัวทำให้ฉันเจ็บ ฉันเป็นหญิงต่างด้าว ผู้หญิง ต่างบ้านมา และได้มาอาศัย อยู่กับเธอ ถึงญาติๆของเธอจะไม่รักฉัน ขอเพียงเธอรักฉันแค่นี้ฉันก็สามารถอยู่ได้ แต่ทำไมเธอถึงทำร้ายฉัน แล้ว ฉันจะอยู่ต่อไปได้ยังไง" พร้อมทั้งน้ำตาไหลออกมาเป็นทาง

ฟิน พูดสวนมาว่า "ฉันบอกว่าฉัน ขอโทษๆๆๆๆ นี่ฉันขอโทษเธอมา จะครบ 100 ครั้งแล้วนะ ทำไมเธอไม่ยกโทษ ให้ซะที" รำพึงพูดว่า "ฟิน เธอทำผิด และขอโทษทุกครั้ง แต่เธอไม่ได้ทำอะไรจริงจังตามที่เธอขอโทษ มันพร่ำเพื่อ มันไม่มีความหมายหรอกนะ แล้วฉันให้ อภัย เธอมากี่ครั้งแล้ว ถ้าเธอคิดว่า ทำผิด แล้ว ขอโทษ แล้วมัน จบ เธอจะทำผิดไปเรื่อยๆ และเธอขอโทษ ไปเรื่อยๆเหมือนกัน แต่นั่น มันคนอื่น ที่ไม่ใช่ ฉันคนนี้ จำไว้"

“เซอะ!!!!จำไว้เลย”

ตอนที่ 24 แม่ลูกดกย้ายบ้าน

รำพึงอยู่ด้วยความทรมานในบ้านของฟิน เมื่อรำพึงท้อง 7 เดือนกว่าแล้ว และรำพึงได้บ้าน อยู่ใกล้กับลูกสาว เดิน 15 นาทีได้ รำพึงขนของ ย้ายบ้าน ขนคนเดียว ท้อง 7 เดือน ถุงดำสิบถุงใหญ่ๆ มีเพื่อนมาช่วยบ้าง นิดๆหน่อยๆ เขาทำงานกัน ไม่มีใครว่าง ต้องทำเองหมด ทุกอย่างจริงๆ รำพึงจะพูดกับลูก ในท้อง ตลอดว่า

“ลูกแม่ อดทนไว้นะ อดทนให้เหมือนแม่ แล้วทุกอย่าง มันจะผ่านไปได้ “ ทางอำเภอ เห็นว่า ฟิน พูดโกหก และยังไม่ได้ทำงาน ให้รำพึง เป็นผู้ปกครองลูก แต่เพียงผู้เดียว ตามกฎหมาย เพราะว่ารำพึง ไม่ได่แต่งงานกัน ลูกต้องอยู่กับแม่เท่านั้น

“ฮ่าๆๆๆๆ ให้มันรู้ซะบ้าง ฟินเอ้ย!” 2 เดือนกว่า รำพึงออกลูก คนที่ 5 เป็นผู้ชาย ในวันที่ 11 มิถุนายน 2011 ซึ่งมันครบ 10 ปีพอดีที่รำพึง มาอยู่ที่นี่ วันนั้นหมอ อุ้มลูกมาวางที่อกรำพึง

ขี้เทา สีเหลืองๆของลูกได้ลาด ตามแขนของรำพึง ตั้งแต่ห้วไหล่ ไล่ลงมา ถึงข้อมือรำพึง ลูกขี้ใส่แขนรำพึง รำพึงคิดในใจ "ลูกชายของแม่ จะเอาเงิน มาให้แม่ เกิดมาเพื่อจะช่วยแม่ และพี่ๆ หรือนี่ ลูกค้ำลูกคูณ ของแม่" ที่รำพึงรู้เพราะ ตอนที่พี่สาว ออกลูก ลูกพี่สาว ขี้ใส่ ท้อง ของพี่สาว ก้อนหนึ่ง และพี่สาว ทำงาน ได้เงินไหลมาเทมา เดือนหนึ่ง ตก 4 หมื่นโครน ได้ประมาณ 3 ปีกว่าแน่ะ!!

รำพึงรู้สึกโล่ง ตอนนี้ สบายใจจริงๆ ลูกสาว แวะมาหาบ่อยๆ มาทำอาหารไทยกิน แล้วกัลบไป

ไปๆมาๆ มารับลูกๆ เฉพาะวันหยุด หรือ ฟินหยุด ก็เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ ปัญหาก็มีมาเป็นระยะ เช่น ไปกินเหล้ากับเพื่อนเขาโทรหารำพึง ตลอดเวลา ส่ง sms มาเรื่อยๆ ตั้งแต่ 5 ทุ่มจนถึง 7 โมงเช้า และส่งมาบอกว่า เดี๋ยวจะมา ทุปหน้าต่าง แล้วปีนเข้าไป บีบคอแล้ว ฆ่าซะ อะไรประมาณนี้แหละ มีเรื่องมีราวกัน ถึงอำเภอ ถึงตำรวจ วันนี้ ฟินโทรมาตอน 3 ทุ่ม น้องลูกติดจากไทย รับสาย บอกว่า "แม่นัดหนุ่มไว้ในเมือง เดี๋ยวพรุ่งนี้ แม่จะไปหาเขา" พอตื่นเช้ามา ทางอำเภอ เขามาที่บ้าน และบอกว่า "รำพึง ยางรถเธอแบนนะ" รำพึงตกใจ พอออกไปดู มีรอยคนมา ใช่มีดแทงลงไป ที่ยางรถ 2 ลูกนี้แน่ๆ ไม่มีใครหรอก "ฟินนี่แหละ" มาเจาะยางรถรำพึง กลัวรำพึงไปมี "สามีใหม่" รำพึงกับลูกสาว เล่าให้ อำเภอฟัง ว่าเรื่องราว มันเป็นมาอย่างไร

ตอนที่ 25 เข็ดแล้วไม่จำ

เกิดเป็นรำพึง "เข็ดแล้วไม่จำ" มันต้อง "ลำบาก" แบบนี้แหละ

รำพึงมองย้อนหลังกลับไปดู ชีวิตที่ผ่านมาของรำพึง ไม่อยากจะเชื่อ แต่ต้องเชื่อจริงๆ เพราะรำพึงเจอมา กับตัวเองจริงๆ มันเหมือน ฟ้าลิขิตแล้ว ขีดเส้น ให้รำพึงเดินมาแบบนี้ บางครั้ง รำพึงอยากจะฝืน แต่ รำพึงทำไม่สำเร็จ เพราะ "กรรม" มันอยู่ตรงกลาง ชีวิตของรำพึง รำพึงกับฟิน ตอนนี้คุยๆกันมาเรื่อยๆ เรื่องลูก และเรื่อง ที่รำพึงจะกลับมาคืนดีกันอีกครั้ง

พฤศจิกา 2011 เป็นเดือนเกิดของ ฟิน ฟิน ให้เงินไว้ใช้ 3 หมื่นโครน และซื้อตั๋ว ไปกลับให้รำพึงกับลูกๆ ไปเมืองไทย 2 เดือน และเอาตั๋วมาให้รำพึง เพื่อความสบายใจ แต่รำพึงยังไม่มั่นใจ เพราะคนอย่าง ฟิน ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว "ทำเรื่องเลวๆ นี่ถนัดนัก" รำพึงยังไม่ได้ย้ายบ้าน ในทันที เหมือนที่แล้วๆมา บอกตามตรงว่า "กลัว" ฟิน หากทำร้ายๆ รำพึงยังมีบ้านอยู่ และ ต่อไปนี้ ฟิน ต้องเป็นคนจ่าย ค่าบ้าน+ค่าเลี้ยงดูลูกๆ ทุกๆเดือน จนกว่าจะได้ไปเมืองไทย ฟินตอบ "ตกลง" และจะทำตาม ทุกข้อที่เสนอมา!! ก่อนกลับเมืองไทย 1 เดือน รำพึงยกเลิกเช่าบ้าน เตรียมตัว กับเมืองไทย พร้อมลูกๆ 4 คน

6 มีนาคม-6 พฤษภาคม 2012 ลูกสาว ไปส่งที่สนามบิน เราบินมา 2 ชั่วโมง ถึงเดนมาร์ก รำพึงนอนพักที่นี่คืนหนึ่ง วันรุ่งขึ้น บ่าย 2 โมง ถึงจะบินไปไทย ฟิน ยืนส่งรำพึง เช็คพาสปอร์ต เข้าไปข้างใน ฟิน ยืนน้ำตาไหล อยู่ตรงนั้น ลูกๆ

”บ๊ายบาย ป๊ะป๋า “

ลูกสาวคนที่ 4 น้ำตาไหลบอก "พ่อตามมานะ" ส่วนฟิน ต้องบินต่อไปนอร์เว ไปดูเรือหาปลา กำลังจะซื้อเรือกัน!! ที่เมืองไทย รำพึงและลูกๆ สนุกสนานกันใหญ่ "ห้าง" เป็นเหมือนบ้านหลังที่ 2 ไม่รู้จะไปไหน ไปห้างกัน

ตอนที่ 26 สัญญา 21 เมษายน 2012

ฟิน มาเมืองไทย อยู่ 2 อาทิตย์ ตามกำหนด รำพึงจะต้องกลับแล้ว แต่ รำพึงบอกกับ ฟินว่า ฉันกับลูกๆ ยังไม่กลับนะ ขออยู่ต่อก 3 เดือน ฟิน "ตกใจ" โมโหรำพึงใหญ่ โวยวายแป๊บหนึ่ง ก่อนที่จะเงียบ รำพึงบอก "ที่นี่เมืองไทย บ้านของฉัน ฉันจะทำอะไรกับเธอก็ได้ ฆ่าเธอทิ้งซะก็ได้ " ฟิน หน้าซีดคราวนี้ "เงียบ" รำพึงถาม “กลัวมั้ย?”

ฟินบอก “กลัว”

รำพึงพูดว่า “ตอนที่ฉัน อยู่ในบ้านของเธอ ทั้งเธอ พ่อเธอ ญาติเธอ มาทำร้ายฉัน “

”ฉันกลัว แบบที่เธอกลัว อยู่ตอนนี้แหละ" "ฉันกลัว แต่ฉันโดนเธอทำร้ายน่ะ" รำพึง ตะโกนใส่หน้า!! "ตอนนี้ เธอเข้าใจ แล้วใช่มั้ย ว่าการโดน รุมทำร้าย โดยที่เธอ ไม่มีใคร และตัวคนเดียว ยืนอยู่ตรงนั้น มันมีความรู้สึก อย่างไร เหมือนเธอ ตอนนี้ไง มันทำอะไร ไม่ได้ใช่มั้ย"

ฟินยืนนิ่งๆ แล้วนั่งลง แล้วพูดว่า “ต่อไปนี้ ฉันจะไม่ ทำร้ายเธออีก ฉันสัญญา" รำพึงบอกว่า ที่ฉันขออยู่ต่อ เพราะฉันอยาก ให้ลูกๆพูดไทยกันได้ เธอยังอยากให้ลูกๆพูด ภาษาของเธอ ฉันเป็นแม่ ฉันอยากให้ลูกๆ พูดภาษา ของฉันบ้าง แค่นั้นแหละ ตกลง รำพึงต่ออีก 3 เดือน 10 วัน เป็น 5 เดือน 10 วันที่อยู่เมืองไทย บอกตามตรง มันเหมือน อยู่บนสวรรค์จริงๆ และรำพึง ซื้อ บ้านเดี่ยว ไว้หลังหนึ่ง ผ่อน 15 ปี ตอนนี้รำพึง สบายใจมากจริงๆ และมีความสุขสุดๆ ที่ได้อยู่เมืองไทยนานๆ กับลูกๆ และได้บ้านด้วย ฟิน ไปเมืองไทย 2 อาทิตย์ และรำพึงกลับมา พร้อมกัน พ่อแม่ลูกๆ ในวันที่ 16 สิงหาคม และอีก 2 วัน ลูกๆเข้าโรงเรียนพอดี นี่ปีกว่าแล้วที่รำพึง อยู่ที่นี่

และรำพึงจะกลับเมืองไทยในปี 2015 นี้ และรำพึงหวังว่า ฟิน คงจะไม่ทำปัญหา ให้กับรำพึงอีกต่อไป ตอนนี้ทุกอย่าง ลงตัวดี อะไรๆ เริ่มเข้าที่เข้าทาง มากขึ้น ดีขึ้น ตามลำดับ

ตอนที่ 27 "ตอนจบ แต่ชีวิตยังก้าวเดินต่อไป"

ฟิน และเพื่อนๆ ได้เปิดบริษัท และซื้อเรือหาปลา ตอนนี้มีทั้งหมด 8 ลำ ทุกอย่าง กำลังไปในทางที่ดี และรำพึงหวังว่า ฟิน จะไม่ก่อเรื่องวุ่นวายก ตลอดไป รำพึงคิดว่า ตอนที่รำพึงทำแท้ง มันอาจจะมีส่วน ที่ทำให้รำพึง ลำบากมา 8 ปีเต็มๆ จนเกือบเอาชีวิต ไม่รอด และรำพึงได้ไปทำบุญเพื่อแก้บาปมาแล้วด้วย ตั้งแต่ ลูกคนเล็กเกิดมา ครอบครัวรำพึง ดีขึ้น ดีขึ้น เรื่อยๆมา เขาบอก ลูกให้คุณ พ่อแม่ จะหยิบ จะจับอะไร มันรื่นไปหมด ไม่มีติดขัด 10 ปีที่รำพึงลำบาก ที่นี่ แทบจะหมดลมจริงๆ "สาธุ ขอให้ดีๆแบบนี้ตลอดไป" ส่วน ลูกสาว นั้นความสัมพันธ์ของเราไม่แน่นแฟ้นนัก เหลังจากรำพึงกลับจากไทย และบอกว่า สามีแล้ว งานมีทำแล้ว ถ้าอยากได้อะไร ให้สามีซื้อให้ซิ หรือไม่ซื้อเอาเอง!! ตั้งแต่ วันนั้น รำพึงกับ ลูกติดจากไทย ไม่ได้ คุยกันอีก จนถึงในวันนี้ รำพึงกับฟิน ตอนนี้ยังดีๆกันอยู่

รำพึงไม่ได้ทำงานมา 3 ปีแล้ว ฟิน ไม่ให้ทำ ให้อยู่บ้านเลี้ยงลูกๆ ไปรับไปส่งลูกๆที่โรงเรียน กินใช้ ส่งบ้าน ส่งรถ ที่เมืองไทย เป็นเงิน ของฟิน ทั้งหมด รำพึงคิดว่า ถ้ากลับมาจากไทยแล้ว ลูกๆโตแล้ว รำพึงจะไปทำงานและ เผื่อเอาไว้ "รำพึงมองไม่เห็น วันข้างหน้า" ถ้าเกิดอะไรขึ้น ในตอนนั้น รำพึงจะได้ไม่เดือดร้อนอีก สงสัยว่า รำพึงคงจะใช้ "กรรม" ไปเยอะแล้ว ถึงตอนนี้ รำพึงเริ่มที่จะ สบายมากขึ้น ลูกๆโตๆกันแล้ว ตอนนี้รำพึงหันมา ฟังธรรม มากขึ้น ปลงให้มากขึ้น ร่างกายนี้ ไม่ใช่ของรำพึง เงินทอง เป็นของนอกกาย ลูกๆอยู่ที่นี่ สบายกันทุกคน รำพึงจะสร้าง ความดี เท่าที่รำพึงทำได้ รำพึงอายุเยอะตัวลงทุกๆวัน ถ้ารำพึงตาย รำพึงเอาอะไรไปไม่ได้ นอกจาก "ความดีงาม" เท่านั้นจริงๆ สาธุ ขอบคุณที่ติดตาม ขออวยพรให้ทุกคนมีสุขสมปรารถนา และขอพรจากท่านผู้อ่านให้แม่ลูกดกด้วย@ ด้วยความของคุณจากรำพึง