ลองดี โดย Pimpun เรื่องเล่าผีผีผี

วัยรุ่นวัยคะนองมักทำเรื่องบ้าบิ่นและท้าทายเพราะคิดว่าเป็นเรื่องสนุก #ลองดี#

ผมชื่อตุ่น มีเพื่อนร่วมก้วนอีก4คน ชื่อน้อย ธง ติ แล้วก็จุ่น พวกเรามักไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด วันนี้ผมชวนเพื่อนๆมานอนที่บ้านเพราะสอบเสร็จ... เฮ้ย..ทุกคนเราโทรบอกแม่ให้ทำกับข้าวไว้เยอะๆ(ผมบอกกับทุกคน) ดีๆแม่นายทำอาหารอร่อยจะตาย (ติพูดพร้อมกับเอาหลังมือปาดปาก) แล้วตกลงพวกนายจะไปนอนบ้านเราปะ ไปๆ ทุกคนพูดพร้อมกันก่อนที่จะกระโดดขึ้นมอเตอร์ไซค์ ติขึ้นซ้อนท้ายผมทันที ส่วนน้อยก็ไปกับธง ส่วนจุ่นคงไม่มีใครอยากไปด้วยเพราะอ้วน พวกเราขี่รถตามกันมาติดๆ เฮ้ย..ตุ่น!ทำไม่นายขับมาทางนี้วะ? ติถามด้วยความสงสัย เอาน่า..เดี๋ยวจะพาไปดูอะไรดีๆ ผมขี่รถนำเพื่อนๆเข้าไปในซอยเล็กๆที่มีบ้านปลูกห่างๆกัน แล้วผมก็จอดที่หน้าบ้านร้างหลังหนึ่ง มันเป็นบ้านที่เคยมีคนถูกฆ่า จริงๆแล้วผมก็กลัว แต่แกล้งทำเป็นใจกล้าโชว์เพื่อนไปอย่างนั้นเอง บ้าน2ชั้นผุพังตาสภาพ หญ้าขึ้นลกดูทึมๆวังเวง จอดทำไมตรงนี้?มันน่ากลัว 55555ผมหัวเราะกับความขี้ขาดของเพื่อน นายจะกลัวอะไรวะติ ตุ่นนายไม่รู้หรือไง ติมันกลัวผีจนขี้ขึ้นหัว5555.( ธงพูดสวนขึ้นมา) ทุกคนต่างหัวเราะ เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องสนุก ไปลงไปดูข้างในกันเถอะ. ผมรีบชวนทุกคนเข้าไปดูข้างใน ผมเอื้อมมือจะไปเปิดประตูรั้ว แต่ก็ต้องหยุด เดี๋ยว.. อะไรของนายวะจุ่น. (จริงๆแล้วผมก็ตกใจแต่กลัวเสียเสียฟอร์ม) คือว่า..ถ้าเกิดอะไรขึ้นพวกนายทุกคนอย่าทิ้งเรานะ เราวิ่งไม่ทัน! 5555(น้อยหัวเราะดังลั่น) นี้เพิ่ง5โมงเย็นเองกลัวอะไรวะ ผี..กลัวผีไง(ติ..พูดแซงขึ้นมาเสียงสั่นๆ) ไม่มีอะไรหลอกน่า เรามีกันตั้ง5คน. ผมพูดปลอบทุกคน แต่ใจผมเต้นแรงมาก ผมเปิดประตูรั้วเข้าไป เราเดินเข้าไปจนถึงปากประตูบ้านที่เปิดแง้มเอาไว้ พวกเราทุกคนเดินกันเงียบๆ เรายืนกันอยู่กลางห้องโล่งๆที่มีแต่ฝุ่นหนา พวกเราเดินสำรวจชั้นล่าง ส่วน..ติ..จอมกลัวไม่ต้องพูดถึงมันเดินเกาะแขนผมแน่น ไง..ไม่เห็นน่ากลัวตรงไหนเลย ..ธงพูดยิ้มๆ แต่ไม่ทันจะพูดต่อก็มีเสียงแปลกดังขึ้น แกรกๆๆ ผมสะดุ้งด้วยความตกใจรีบหันไปหาเพื่อนๆ แต่กลับไม่เจอใครเลย ทุกคนวิ่งไปยืนอยู่ข้างนอกตอนไหนไม่รู้ ส่วนผมไม่ใช่ว่าจะไม่กลัว ผมกลัวเอามากๆใจเต้นแรงจนแทบจะออกมานอกอก แต่กลัวเสียฟอร์ม ก่อนที่ผมจะเดินออกไปสมทบกับเพื่อน แมวสีดำตัวให่ญก็เดินผ่านผมไป มันไปหยุดอยู่ตรงมุมห้องและมองมาทางผม แกนี่เอง..ทำเอาฉันตกใจหมด เหมี่ยว... ดูมันไม่กลัวคนเอาเลย ผมรีบเดินออกไปหาเพื่อนๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พวกนายเป็นไร?กันวะ...ผมพูดกับเพื่อน ก็ไอ้3คนนี่ซิดันวิ่งแล้วลากเราออกมาด้วย...ธงรีบแก้ตัวทันที แล้วเมื่อกี้มันเสียงอะไร..น้อยถามด้วยความอยากรู้ ไม่มีอะไร..แค่แมวมันทำเสียงดัง ใช่ตัวนั้นปะ ? น้อยชี้ไปที่ปากประตู ทุกคนหันไปมอง ก็เห็นแมวตัวให่ญนั่งมองพวกเราอยู่ทางปากประตูที่เปิดอ้าอยู่ บอกตามตรงตอนนี้ ขนที่ต้นคอขอผมลุก ไปกันเถอะหิวข้าวแล้ว. น้อยรีบพูดและทุกคนก็เห็นด้วย โดยมีผมเดินรั้งท้ายแต่ก่อนที่ผมจะเดินออกจากรั้วบ้านหางตาผมก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างสีขาวๆตรงประตู คงไม่มีอะไรมั้งตาฝาด พวกเราขี่รถมาจอดหน้าบ้าน ทุกคนแย่งกันพูดแล้วรีบเดินเข้าบ้านและเหมือนจะลืมเรื่องที่เราเข้าไปในบ้านร้าง ส่วนผมยังไม่ลืมและกำลังคิดว่าคืนนี้จะชวนเพื่อนไปที่บ้านหลังนั้นอีก เอาหน้า...ลองดู ใครไม่ไปถือว่าป๊อด! แต่! หยุดเลย ติ อยู่กันตั้งหลายคนกลัวไปได้ ผมพูดหว่านล้อมจนทุกคนยอมทำตาม พวกเรารอจนพ่อกับแม่เข้านอน แล้วแอบเข็นรถออกไป พวกเราขี่รถมาจนถึงบ้านร้าง เรามีไฟฉายแค่2อันนะ พวกเราเดินเข้าไปในบ้าน แต่ครั้งนี้ดูมันหน้ากลัวกว่าเมื่อตอนเย็น ทุกคนเดินติดกันไม่มีใครพูดอะไร มันดูเงียบๆจนแทบได้ยินเสียงหัวใจเต้น เราเดินดูชั้นล่างจนทั่ว บอกตามตรงมันดูหน้ากลัว มีกระหอบเบียร์ข้าวกล่องที่แห้งกลัง มันหน้าแปลกที่เมื่อตอนเย็นทำไมผมถึงไม่สังเกตเห็น แมวตัวนั้นอีกแล้วคราวนี้มันนั่งอยู่กลางห้อง มันมองมาที่พวกเรา ผมเดินเข้าไปใก้ลๆ แต่มันกลับเดินหนีขึ้นกระได แต่ก่อนที่มันจะขึ้นชั้นบน มันหันมามองพวกเรา ผมว่าผมเห็นมันแลบลิ้นเลียปาก ลิ้นของมันเลียไปถึงหู ดูหน้าขนลุก แต่ผมไม่รู้ว่าเพื่อนผมจะเห็นเหมือนกันรึเปล่า ขึ้นข้างบนกันเถอะ. ผมชวนเพื่อนๆ ไม่ขึ้นได้ปะ. เรากลัวว่ะ ติผู้แสนจะขี้ขลาดพูดสวนขึ้นมาทันที ไม่เห็นมีอะไรเลยกลัวทำไม ผีไม่มีจริงธงพูดจบก็เดินนำหน้าขึ้นข้างบนโดยทิ้งพวกผมไว้ข้างหลัง ส่วนน้อยวิ่งตามไปติดๆ เฮ้ย..รอก่อนธง ไม่นะ..ถ้านายไปเรากับจุ่นจะรอข้างนอก แต่นายต้องเดินไปส่งเราข้างนอกด้วย ก็ได้ๆ /////////////////// ธงรอเราด้วย เราไปกะนายเอง ค่อยๆเดินนะมันมืดมาก ไม่เห็นจะหน้ากลัวตรงไหนเลยนายว่าไม๊ธง ใช่ผงผีมีที่ไหน ไล้สาระ แต่เราว่านายไม่ควรพูดแบบนั้นนะ ไม่ต้องกลัวถ้าเป็นผีผู้หญิงเราจะชวนไปอยู่ด้วยเลย55555 น้อยกับธงเดินสำรวจห้อง ภายในห้องเต็มไปด้วยฝุ่น และห้องโล่งๆที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม ทั้ง2คนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้องสุดท้าย เฮ้ยธง..เราว่าพอเถอะ เรารู้สึกหนาวๆว่ะ ก็ได้นั้นเราลงไปกัน ในขณะที่ทั้ง2กำลังจะก้าวลงกระได แอ๊ดๆๆๆเสียงเหมือนประตูห้องกำลังเปิด ธงกับน้อยค่อยหันไปมองตามเสียง แสงจากไฟฉายส่องตรงเข้าไปในห้องและแสงกระทบเข้ากับอะไรบางอย่างคล้ายกองผ้าสกปรก น้อยกับธงถอยกลับขึ้นมาชั้นบนและหยุดอยู่ตรงทางเดิน ธง..นั้นอะไรอะ กองผ้าม่านเก่าๆเอง..ธงตอบน้อยเบาๆแต่แสงจากไฟฉายยังคงส่องไปที่กองผ้า แมวสีดำตัวให่ญเดินออกมาจากความมืดแล้วลงนั่งอยู่ข้างกองผ้า ตาของมันเรืองแสงเป็นสีแดงดูหน้ากลัว น้อยรีบสะกิดธง ไปกันเถอะ..เราว่ามันน่ากลัว กลัวอะไร..แค่แมวเอง! ก็ได้ไปก็ไปป่านนี้3คนรอราแล้ว จา..ไป..ไหนนนน ธง..นายพูดอะไร ป่าว..เราไม่ได้พูด ธงรีบเอาไฟฉายส่องไปตามทางเดิน แมวดำตัวนั้นค่อยๆเดินเข้ามา ปากของมันขยับไปมาและพูดว่า จา..ไป..ไหน...รอฉันด้วยยยยย แมวตัวนั้นเริ่มตัวอืดขึ้นขนและหนังค่อยหลุดตัวเริ่มปริออกมันเดินเข้ามาช้าๆรูปร่างของมันเปลี่ยนไป พร้อมกับกองผ้าก็ให่ญขึ้นเป็นรูปร่าง น้อยกับธงตาเหลือกถอยหลังกรูด ไฟฉายตกจากมือกลิ้งลงบนพื้นที่มีฝุ่นจับ แสงไฟยังคงส่องอยู่ ทำให้เห็นว่าร่างๆนั้นกำลังคลานเข้ามา ไฟฉายหยุดกลิ้งยิ่งทำให้แสงไฟส่องได้ชัดขึ้น 2คนต่างแย่งกันลงกระได ต่างคนต่างแหกปากร้อง ช่วยด้วย..พ่อจ๋าแม่จ๋า! รอ..ด้วย..รอ..ก่อน..มาอยู่..เป็นเพื่อน..กันนนน กู..บอกให้รอ..มึง..จา..หนี..ไปไหน

#เรองเขยน